[etterna_]

Bir zamanlar sığınmıştım; bütün çocuksuluğumla, bütün sevgi açlığımla. Sığındığım kişi yabancı değil babannemdi. Gözünün içine bakar, gece uyuyunca nefesini dinlerdim bir şey olmasın diye. Hep korku hep azap. Yolumu bulamıyo, oradan oraya savruluyo, bana iyi davranan birini bulduğum zaman sığınıyordum; ve en çok da babanneme...
Sonra birgün bu korkunun daha fazla sürmemesi gerektiğini düşünüp tasımı tarağımı toplayıp kendime ev tuttum ve çıktım. Bu sefer annem bana sığınacaktı ben güçlü olacaktım ve öyle de oldu. Ben ayrılırken babam nereye gidersen git demişti...
Ben de gittim... o günden beri çok güçlüyüm...
Hala babanneme aşırı düşkünüm allah uzun ömürler versin ona. Ne zaman sıkışsam yine ona koşarım ve şimdiden sonra o da bana.

Valizlerimi de boşalttım ama bilinç altımda bikaç kırıntı kalmış olacak hala bana benim güçsüz ve değersiz olduğumu söylüyo...