iyi olmana sevindim. bir ara acaba oturduğum yerden ahkam mı kesiyorum diye sorguladım kendimi. Elbetteki hepimiz birbirimize destek olmak istiyor ve bu desteği kendi hayat hikayelerimizden aldığımız dersler ile vermeye çalışıyoruz. ancak burada sorunlarımıza dair yazılan bir iki satır insanların gün içinde yaşadıkları, düşündükleri şeyleri tam olarak aktarmaya yetmediği için acaba yanlış birşeyler mi söyledim diye çekindim.
Ahmet Altanın bir hayat tanımlaması vardı eski bir kitabında. hayat mors alfabesine benzerdiyordu. çizgiler ve noktalardan oluşuyordu hayat. noktalar mutlu anları çizgiler yaşanılan zorlukları tanımlıyordu ona göre. ve bizler bir çizgi ile bir noktayı değişik kombinasyonlarda ard arda dizerek yaşıyorduk. keşeke hayatta hep noktlar olsa ama mükün değil. arada butür gelgitleri doğal kabul etmek ve noktaların sayısını arttırmaya çalışmak gerek.
birde üniversitede bir hocamız bize mutluluğu şöyle tarif etmişti. insanın haylleri ile gerçekleştirebildikleri arasındaki farkın boyutu onun mutlu olma seviyesini belirler demişti. yüksek hedeflerin olduğu ancak bu hedeflerin gerçekleşmediği durumlarda insan kolayca mutsuz olabilirdi. ancak japonları kaizen anlayışındaki gibi küçük küçük adımlarla ilerleme sağlandığında her küçük hedefin başarılmasıyla hem mutlu olunacak hem de damlaya damlaya göl olur misali bu küçük adımlar birbirine eklenek büyük bir yol alınmış ve hedefe ulaşılmış olunacaktır. küçük ama emin adımlarla ilerleyip büyük ve sürekli mutluluklara ulaşmanı dilerim.