Bugle

Çok haklısın..insanın gözü dönüyor bazen..Bir gün kendi kendime dedim ki,nereye kadar böyle devam edebilir ki!Tamam öfkeleniyorum,kendimi yiyorum..ee sonra?Karşımdakine de bana da hiç bir faydası olmuyor.O daha çok öfkeleniyor ben ondan daha çok.Dönülmesi zor bir noktaya gelince de bakıyorum ki artık bu öfke bana hiç zevk vermiyor ya..
Dün ilginç bir olay yaşadım.Sevdiğim bir arkadaşım durup dururken hiç de olmayacak bi konu için resmen çocuk gibi azarladı beni.Normalde mutlaka tepki gösterirdim.Hem de ne tepki..ama sadece şunu dedim''gelir gelmez azarladığın için teşekkür ederim''ve dönüp gittim..İlk defa yapıyorum, olayı da olduğu yerde bıraktım.Giderken yanımda götürmedim.Dikkatimi hemen başka şeylere verdim.Birkaç dakika sonra özür mesajı geldi.Benimle konuşmak istediğini söyleyen.Şimdi diyorumki kısaca,tepki vermemek insanın acizliği gibi görünse de aslında kendine güveniyle ilgili bir şey.çünkü zaten tepki versen de bir şey değişmiyor.Sakin olabildiğin sürece vücudundaki sıcaklık duygusu başına doğru yükselip saçmalamana neden olmuyor..tekrar söylüyorum belki ama...egomuz bütün bu oyunların sorumlusu...öfkelenen sen değilsin egon..sana diyorki hadi bağır çağır beni ezdirme...sana harika bir kitap önermek istiyorum kabul edersen ''varolmanın gücü''echart tolle..bu kitap ve bu yazarın diğer kitapları(şimdinin gücü ve dinginliğin gücü)bir yana diğer kişisel gelişim kitapları bir yana diyorum..öfke ile başa çıktığın an büyük bir zafer ve huzur duygusunun seni sarmaladığını göreceksin..