aslına bakarsan ben önceden insanları sevme özürlüydüm kendimi sınırlar,hayır kimseyi sevmemelisin der kendimi bir nevi koruma altına almaya calısırdım. çünkü kaybetme korkum vardı benim... sevdiğin kişi cıkar gider sen ortada ardından ağlar durursun die düşünürdüm.sevmemek için hep bir caba gösterir,kimseyide hayatıma almamak için ugrasırdım.bu beni sanki güçlü yapıyor zayıf noktalarımı olabildigince azaltıyordu sanki...sevmeyince daha mantıklı daha katı hatta acımasız olabiliyordum. lakin su an rahatlıkla sevgimi söyleyebiliyorum.giden gider kalan sağlar bizimdir.diyebiliyorum.hiç bir zaman söyleyemeyip sonrasında yüregimle savasmaktansa içimden geldiği gibi davranıp mutlu olmayı tercih ederim. öylede yapıyorum artık içimden geldiği gibi sınırlama yok duvar yok savunma yok hersey oldugu gibi...umrumda deil hiiç bir sey
