Küçükken rahmetli dedemle babaannem nur içinde yatsınlar bilhassa dedem minikkuşum , sessiz kızım diye severlerdi,sakin
bir çocuktum (benim kızım da öyle olabilseydi keşke) onların o sözleri hep kulaklarımda annem babam sözlerle değil de davranışlarıyla hep sevgilerini gösterdiler, benim kızıma yaklaşımım daha farklı hep içiçeyiz arada bir fenalık gelse de böyle
neler söylemiyorum ki ona pamuk prensesim, kar tanem , aşkım , canımın içi , birtanecik kızım benim,annem , canım bu böyle uzayıp gidiyor onun bana bir anne demesi yetiyor dünyalar benim oluyor,biraz başım ağrısa dört dönüyor etrafımda
küçücük elleriyle bakmaya çalışıyor bana , sevgimizi sevdiklerimize sözle , davranışlarla her şekilde belli etmeliyiz diye düşünüyorum sevgi bambaşka şey çünkü
