[25emel]

medusa Nickli Üyeden Alıntı

Hayatım boyunca hep karamsar oldum. Kendimi üzdüm. Sevmedim. Değersiz hissettim. Başkalarına hep değer verdim. Onlardan korktum. Saygı gösterdim. Sesimi çıkartmadım. Ne derlerse doğru dedim. Bunları yaparken de artık öyle alıştırmışım ki kendimi sanki ben dünyada yoktum. Neyse işte böyle bir hayatın içindeyken 2000 yılında neler oluyor diye kendime sormaya başladım. Ve olayın boyutunun çok daha derin olduğunu gördüm. Ben hep yanılmışım ve yanlış yoldaymışım. Artık bu yoldan dönüş zamanı geldi dedim kendime. Fakat döenemedim. Ruhum, kalbim ve bilinçaltım artık esir olmuş öğrendiklerine. Yine yenemedim. Ve bu şekilde devam ettim. Artık 7 sene sonra kararımı tekrar verdim. Yıllardır tekra tekrar verdiğim kararımı. Artık hayattaki tek amacım mükemmeliyetçilik. Mükemmel bir insan olmak oldu. Sıradanlıktan uzak mutlu yapmacıklıktan uzak gerçek seven güçlü bir insan olmak.
Bunlar hayatımın en büyük amacı. Gerisi solda sıfır artık.

Hep kendimi sorguladım. Tek yapmam gereken şeyin kendimi sevmek olduğunu anladım. Kendimi sevince başkalarını sevebiliyorum çünkü. Kendimden hoşnut değilsem insanlar itici geliyor bana.



Evet her gün hayatımı her an kendi içimi gözlemliyorum. Dünyada kimseyi suçlamamaya karar verdim. Aklıma biriyle ilgili eleştirel bir düşünce geldiğinde sadece o düşüncemi affediyorum diyeceğim ve kendimi seveceğim.

Bu gün mesela bir an kendimi değersiz ve kötü hissettim iyerinde. Tam da bu duygu vücudumda kalbimin hemen etrafında değişik bir şekilde kendini hissettirdi. Nasıl bir hormonsa oraları acaip yapıyor. Huzursuzluk hissi kaplıyor vücudumu. Kendi kendime şimdi çözlmelisin bunu dedim. Oturudum sandalyeme ve olamamsı gereken bir duygu olduğunu bunun anlamının bir hiç olduğunu aslında gerçekte en değerli insan ben olduğumu ve kral olduğumu düşündüm. Biraz geçti.

İşte o an koyvermemek önemli olan. Bundan sonra koyvermek yok. Benim için her kötü an geçilmesi gereken yeni bir ders. Dünya kısa hayat kısa. Doya doya insan olduğunu hissetmeli insan.

Yoksa korku ve çaresizliğe terkedilmiş bir yaşam ne kadar acı verici olmaz mı?

Bir daha gelemeyeceğiz buraya.

diyebilecek sözüm yok,tebrik etmekden başka