[asevgican]

insan örenior. yaşayıp örenior. yıllarca aile, anne,eş, çocuk ilişkisinin sınırsız sevgi, sınırsız ilgi ,sınırsız şevkatle dolu olması gerektiğine inandım.
dedimki kendime hep, canım olmayan,benden olmayan diğer insanlar beni üzebilir,yorabilir ama aile öenmlidir.aile,anne baba, kardeş,eş ,çocuk bu kasteddiğim yani en yakın bildiklerimiz onlar farklıdır. onlar dışardaki insanlar kadar incitmezler beni. kollarlar, severlerr yada ne bileyim duygumu tam ifade
edemiorum şuan.canımdandırlarr..
hatta bu düşünceden dolayı dışarıdaki insanlara gösterdiğim sabrı, saygıyı, hoşgörüyü onlara göstermedim farklı tuttumya hep. benden dedim ya o nedenle dikakt etmedim davranışlarıma.
baktımki onlarda dikat etmiorlar. beni kırabilior, üzebiliolar. benim dışımdaki diğer insanlara gösterdikleri hoşgörüyü göstermior, acımasızca eleştirebiliolar .ne yapsan yaranamıyosun durumları çıkıyo bi zaman sonra ortaya.
sonuçda ben 34 yaşımda örendim.ve kabul ettimki, canım dediklerimin diğer insanlardan bi farklı olmuyomuş.Herkese yeterince sevgi, yetetrince ilgi göstermek gerekior, fazlasını vermemek haliylede beklememek gerekiormuş.
ben şimdi şunu yapıorum.kendim dışında hiçkimseden bi beklentim yok. çocuğuma iyi bi hayat vermek için çabalıorum ama hayatımı ona adamıyorum.
anne babmla yeetrince görüşüor ve ilgi gösteriorum fazlasını yapmıyorum.beklemiorum hiç bişey haliylede benden de beklememelerini sölüorum.
artık canım dediklerime, diğer insanlara davrandığım gibi davranıyorum. yeterince hoşgörü gösterior, sınırı aşanları reddetmekden korkmuyorum.
benimde kardeşim artık benle çok samimi değil. oysa düne kadar ne iyi bi ilşkimiz vardı. farkettimki bunu ben sağlıyormuşum. artık taviz vermiorum .
ama iyi bi diaolg kurmak içinde çaba sarfetmiorum
herkesi ama herkesi olduğu gibi kabul ettim daha önemlisi ben buyum dedim herbirine. ya beni böle sevin yada sevmeyin tercih sizin.
sevgilerimle..