 Ynt: YAŞAMDAN BIKTIM!!!
Hayatımı yeniden kurmaya çalışıyorum. Ben yaşantımı tamamen anne sevgisine odaklamışım yıllarca beklentiler, kırılmalar yeniden denemeler. Bu gün geldiğim nokta yaşantımı yeniden tanımlamak arkadaşlar. Yanlız olmadığımı biliyorum. Ama bazı şeyleri değiştiremiyorsam kabul edip yoluma devam etmeliyim.
Ben 42 yaşındayım ve artık bu kadar talepkar olmaktan vazgeçmeliyim. Verilemeyeni almayı beklememeliyim. İki tane ayağım var çok şükür onların üzerine sağlamca basıp yoluma devam etmeliyim. Hayatın bana sunduğu artılar ve eksiler var. Şükretmeyi bilip kayıplarımada bukadar takılmamalıyım...
Ben de annemi seviyorum sevmesem bunca yıl onun küçük bir onayı, yakınlığını kazanmak için bukadar yıl çaba sarfetmezdim. Yaptığım doğrumudur. Doğru değil, bukadar bu sevgiyi ilgiyi yakamak isteği hayattan tat almamı engelledi. Kendi seçimleririm peşinde koşmaktansa onun isteklerini seçtim.
Seçmeseydim keşke. İnanın başkalarının seçimlerini yaşamak insana çok acı veriyor...
Ne zamanki anne oldum işte o noktada kendi seçimlerimi daha doğrusu çocuğumun mutluluğunu güvenliğni vb. şeyleri düşünmeye başlayınca istesemde bu onay peşinde koşamaz oldum. Koşamazdımda. Bu koşamamazlık beraberinde depresyonu getirdi.
Şu anda bir çok şey deniyorum. Hayata dönmek için çaba sarfediyorum. Kendimi bir yere ait hissetmekte çok zorlanıyorum. Benzer bir durum yaşayanınız varmı... Bu ait olmama hayattan tat almama, yada kendini bir yere ait hissetmemeyle nasıl başediyorsunuz. Kendinize ne tür telkinlerde bulunuyorsunuz. Yada bu konuda hazırlanmış bir çalışma varmıdır. İyi birgün geçirmemiz dileğiyle |