[shamanic]

bende annemi hiç anlamazdım.. ben ondan ayrı büyüdüm.. onu önce anne gibi değilde bir arkadaş gibi tanıdım...
ben onun bu sabırlı yönüne hayran kaldım... önceleri kızardım.. asla bu kadar sabir gösteremem hiç kimseye ve
hiç bir olaya karşı derdim.. bu sözleri söylediğim zamanlar orta okuldayım.. dün söylemişim gibi kulaklarımda çınlar..

yaş geldi 30 a öyle şeyler yaşadım ve gördümki gösterdiğim sabıra ben bile inanamıyorum bazen.. kurduğun cümlede
güzel bir nokta var bende merak ettim şimdi bu kadar sabreden bizler kendimize nası sabrediyoz...
felsefesi güzel bir konu... sabr etmenin erdemi tahammül etmekten geçmiyor..
kabulleniş ve saygı duyuştan geliyor..
ama bu sınır öyle inceki kendine olan saygını yitirmemeden..
insanları sevmekten koşulsuzca sevmekten geliyor... yaradılanı sev yaradandan ötürü diyerekten sabrediliyor...