dönüpde arkanıza yalnız bakıyorsanız elemleri kederleri görürüz de neden yalnız deilken ardına baktıgında ilk bir kaç cümleden sonra güzel anılardan bahsederiz peki bunu hiç düşündünüzmü?
mesela bir örnek vereyim genel hatları ile;
yanındaki (arkadasın sevgilin her kim dilersen o olsun) - ne kötü günlerdi... (derken hani bir tabir varya burnuzun direği sızlamak hah işde tam o durumu yaşarsınız...) akılınıza her geldiğinde kederin dibine vurusunuz.. peki sen ''evet öyle... '' diyebilirmisin çogu zaman bilemem.bir kaç elem dolu cümleden sonra'' hatırlarmısın sende iyi laf yapıştırdın ama!'' der yanındaki.sen'' ne yapayım kaşındı ama '' dersin baslar muhabbet kahkalara gebe olmaya... şimdi sohbetin basında sanki geçmiş karanlıkdan ibaretmiş gibiyken nasıl olduda gecmişden kahkahalara yol alındı birden?
Alıntı:
| TARIK Nickli Üyeden Alıntı
bu arada konuya cevap veren diğer arkadaşlarım; geriye dönüp baktığımda mutsuzluklarım aklıma geliyor diyorsunuz, insan neden geçmişe bakma gereksinimi duyar, kendini üzmek için mi... |
kendini üzmek için mi bakar demişi ya hani... aslında üzülmekde bir ihtiyaç yemek yemek gidi aşık olmak gibi 44 sevmek sevilmek gibi bir ihtiyaç.hatta mesela karsımızdaki sevilmeyi ne kadar hakediyorsa haketsin bizim sevme ihtiyacımız kadar severiz onu... şunu kabul edelim insanlık olarak kurban olma rolünü seviyoruz biz...mutlaka kafaya takacak bir seylerimiz oluyor bizim.. ve görmek istediğimiz seyleri görüyoruz galiba...anımız yaşamak dışında...