[PAMİRNAZLI]

Arkadaşlar iyi akşamlar..
Ben bir haftadır bu günün hayalini kurmuştum. Burası benim dedim durdum çok şartlandırdım kendimi ama işte benim şu başkalarının duygularını söylediklerini kendi düşünce ve duygularımdan daha üste koyduğumdan (ki bu kendime güvensizliğimi gösteriyor belkide ) kapıdan gidemedim. Uyuşmuş gibiyim yine sil baştan uğraş dur bilmiyorum bilmiyorummm...
Evlendiğimizde ben o firmada 2 yıldır çalışıyordum. Orası sakin ve huzurluydu. Ama maaşı düşük deyip durdu evlendiğimizde dırdırı beni yıldırdı. Bıraktım hamileliğimi bahane ederek. Bir yıl işsiz kaldım. Zar zor bir iş buldum. İşverenim psikopattı çalışanlarını dövüyordu hele o lösemili çocuğu dövdüğü anı ömrümün sonuna kadar unutamam . Oranın maaşı iyiydi bana ordan çık demedi. Bende onu yanıma aldırdım. Taki patron eşimin üzerine yürüyünceye kadar. Ertesi gün işe gitmiyoruz dedi. Çünkü kendisi yaşamıştı o ortamı ve kendi canı kıymetliydi. Gidilmemiliydi gidilmedi. İrem tur hepiniz bilirsiniz orda başladım 6 aylık işsizlik sürecinin ardından. Orada çalışmamda problemdi. Çünkü oranında maaşı düşüktü. Bu arada ayrıldığım işyeri oluml cevap vermişti. Oysa ben irem'den ayrılmak istemiyordum. Çünkü orayıda çok sevmiştim. Birgün iremde bayıldım. Müdürüm geldi uzun uzun konuştuk. Git dedi. İstediğin zaman gel kapım sonuna kadar açık. Ardından istemeye istemeye buraya girdim. Yaşadıklarımı bir allah bilir. Bitişi bile rezil ve onursuzcaydı. Ama benim işhayatım arkadaşlar benim.. Ben çalışmalıyım ama eve yardımcı olabilmek için evin yükünü taşımak için değil.. Sinirlerimi yıpratan bu.... Türkiyede kadın çalışan olmak çok zor.(Devam edeceğim)