meraba..bunun daha çok sinir zayıflıgı ile ilgili oldugunu düşünüyorum..bi yerde insanlarla göz teması kurmanın gözün arka tarafında beynin de ön kısmında bulunan sinir hücrelerini güçlendirdiğini okumustum..bunun için de çocukların ozellikle gözlerine bakmalı onlara güven aşılamalıyız...çok yalnız kaldıgım bi dönem ben de bu sorunla ugraştım..' .hayata ciddi katılım olmazsa agoragobi olusur 'diyordu biryerde de psikolojinin kurucularından Jung.buna benzer bi anlam vardı...başa çıkılması zor bi çaresizlik duygusu sarıyor dört bi yanı..her ses tehlike olarak algılanabiliyor...kaygı eşiğinin yükselmesi zamanla sinsice oluyor ve insan bunu büyük oranda kendi hazırlıyor...kendini ifade edebilen insan bu sorunu aşabilir...ilaç tedavisi elbette semptomları bastırıyor bi süre için,kendinizi harika hissedebilrsiniz ama herhangi bir şok durumunda bilinçaltı yine kusuyor tüm korkuları yaşamın tam merkezine...bunun için insan önce düşüncelerini bakışını sonra da davranışlarını degiştrmeli...ki bilinçaltı da zamanla olumsuz kayıtları silebilsin..benim geldiğim nokta agorafobik kimlikler şeker hastaları gibi hayatta pek çok unsura birden dikkat ederek yaşamak zorunda
..egzersiz de sinirleri güçlendirdiği için uygulamalı,beslenmeye dikkat etmeli ve tabi gevşemeyi bilmeli...en önemlisi gülebilmeli...bu konuda söyleyecek çok şey var ...kişi önce kendini sevip şımartabilmeli...çenem mi düştü benim?
