 Ynt: siyah inciler
Önce bir sakinleştirici iğne arkasından film ve saire böbreklerim ağrıyor. Hayır böbreklerim değil, kabul edilmemiş içimdeki çocuk ağlıyor, sürekli başımı uzatıyorum bu sefer saçlarıma dokunsun diye. Uzanamıyor.
Telefonda kankimle konuşuyorum neyapacaksın diyor yoluma bakacağım diyorum şaşırıyor bende şaşırıyorum ağzımdan çıkana benim bir yolum olduğunu farkediyorum. Nekadar geç değilmi.
Yok geç değil diyorum kendime sonuçta ben iki çocuk yetiştiriyorum kendim için bir yolum olmalıki onlarada bir yol bir yön vermeliyim...
Annem değişmeyecek katı, bende onun kadar katı olmamalıyım. Nedeni niçini bırakıp kabul etmeliyim....
Arkadaşlarımla çok güzel zaman geçiriyor benim ben olan evimde....
Kapımı çalmak isteyen çalıyor, bende açıyorum... Olayın kabul etme faslını atlattım. Sadece içimdeki çocuğun boynu bükük bayramlığı yok... |