[Silvara]

Ben de yazayım istedim yine. Aslında yazdım da daha önce ama serverı geri aldıklarında gitti. Neyse bir daha yazayım; bazen gelir bana yazma isteği ya da kendimle konuşmak biraz bu belki. Hayat benim için zor olma hiçbir zaman. Annem, babam, abim her zaman desek oldular, yanımdaydılar. Ben ise hep sorun çıkaran, sorunları olan, kaprisli, bencil küçük kızları oldum hala da öyleyim.
Okudum hep sizlerin günlüklerinizi; utandım yazmaya. Öyle sorunlarınız var ki aslında üzüldüm, hep böyle düşündüm. Ayıp dedim benim derdim sigarayı bırakmak sadece şimdilik. Taktım ya bırakmam lazım zorlanmadan, hep kolay sunuldu gibi geldi bana her şey, sigara bırakmak ise zor. Annemle konuştum. Dedim ki “anne bir site var internette forum sitesi. Üyeler yazıyor olanları. Hepsi çok tatlı, çok iyiler. Hepsinin büyük sorunları var ama kocamanda kalpleri var. Yeniyorlar sorunları, üstesinden geliyorlar. Hayat ne zor bazen dedim, mücadele ediyorlar dedim” O da bana dedi ki “sana da zor oldu hayat. Sen de gittin tek başına üniversite okudun. Zor bir evlilik yaptın, evliliğin hala zor” o zaman “evet” edim. Zorluk yaşadım ben de, çok zamanlar üzüldüm, çokk doğum günleri geçirdim kimsesiz. Çok yalnız kaldım çokk. Ama söylemedim anneme, demedim hiçbir zaman üzülüyorum, yalnızım demedim. Bilmesinler istemedim benim yüzümden üzülmesinler. Her sorunla kendim mücadele etmeye çalıştım. İnsanlar özellikle annemler üzülmesinler diye hiç yardım almadım, tek başıma mücadele ettim, kötü olaylarla. Çok yalnız kaldım, çok ağladım. Ama bunu ben seçtim belki de. Ve anladım ki şimdilerde çok yanlış yaptım.
Unuttum bilimcimden sildim kötü olayları, yalnızlıklarımı, üzüntülerimi. Olmamış saydım, hala olmamış sayıyorum. Belki de bu sayede hala gülebiliyorum.
Unutmuştum hepsini, kötü şeyleri ta ki pisimbatın mırıltılarını dinleyinceye kadar. Annesi için ne güzel yazmış. Annen için ne güzel yazmışsın. Ne şanslıymış annen senin. Sen ona ne güzel gösterebilmişsin sevgini.
Şimdi bunları yazarken düşündüm aslında iyi bir anneye sahip olduğum için ben değil aslında kötü birer anneye sahip olan siyah ve hayal abla şanslı beklide.
Ben ezildim annemin iyilikleri ve fedakarlıkları altında. Oysa ben hep üzdüm onu. Tek başıma kaldığım zamanlar insanlardan soğudum hepsinden. Sarılamaz oldum kimseye. Anneme bile. Huysuz oldum, sinirli ve en naköründen. Ve bu artık hayat standardım oldu belki de. Her akşam gidiyorum anneme, yemeğimi o yapıyor, kızıma o bakıyor. Ama ben hiç annecim seni seviyorum demiyorum, sıcak bir kucaklamıyorum onu. Oysa onu ne kadar çok seviyorum.
Şimdi bunları bilse annem oturur ağlar, der ki “üzülme bitanem sen sarılma bana istemezsen ama üzülme yeter ki sen”
Ama neden kucaklamıyorum, üzüyorum hep. Ve bunun altında eziliyorum işte.
Siyah senin günlüğünde bahsettim işte ezilmek bu. Sen ezik değilsin, hiç olmadın; çünkü sen kırmadın anneni o seni kırdı. O ezilsin senin altında.
Tıpkı benim annemin sevgisi ve fedakarlığı altında ezildiğim gibi.
Kötü biri değilim yanlış anlamayın. İyiyimdir ben hem de çok. İstemem kimse üzülsün. Herkes mutlu olsun herkes istediğini yapsın, yapabilsin.
Ama ben neden sevgiyi göstermeyi unuttum?
Nerde bıraktım aslında ruhumun en ihtiyaç duyduğu parçayı?
İnsanlar o kadar üzdü ki beni üzmeyenlere de sevgi gösteremez oldum belki…

Ben sigara bırakmak için yardım isticektim, neler yazdım şimdi bak...