İnsan evrendeki her zerreyi içine alacak kadar geniştir,zaten ruhu da sonsuz bir yaşama sahip...ancak bazı ruhlar kendi istidadını geliştirmek degil,çürütmek için çalışır adeta...bilmez her insan bir cevher...lakin bu cevherin de farklı yüzleri vardır,hangisi için çalısırsan o yüzün gülümser ve ışıldar...bu tutumda kişinin kendine bi öfkesi var ve böyle dışa vuruyor...yani sorun hep merkezde...aslında ruhu tam kapasite çalışamadıgı için bu öfke ama o da bunun farkında degil...va aslında senden usulca yardım ister ruhu yine farkında degil...bu aynen şu magara allegorisine benzer; kişi bir magarada yanan ve gölgesi duvara vuran ateşi tüm dünya olarak görür,magaranın bir türlü dışına çıkamaz,dışardaki güneşi (insanın asıl parlak yüzü)göremediği için bu zavallı gölgeler ısıgında yaşar...
