aklıma bir arkadaşımın 3 yasındaki cocugu geldi.
istiklal marşı öğretecekti teyzesi..
ne dersem tekrar et dedi.o da tamam der gibi kafa salladı.
korkma! deyince ürkek bakışlarla sustu gözleri doldu ve
korkuyommm dedi.
biz yerlerde tabi...
bir de aile bireyleri gördüğüm işittiğim yaşadığım deneyimlere göre cocuğu en fazla korkutan etmenlerin başında yer alıyor..
ben de küçükken eğlenmek adına (!)kardeşimi az korkutmadım..öyle böyle değil..şimdi hala gülüyorum ama bir yandan da üzülüyorum..
cocuğu cezalandırmak adına karanlık odaya kapatan ebeveynler biliyorum..
mesela annemi inatçılığı yüzündenyemek seciyor diye dedem mezarlıkta bırakmıs her inat ettiğinde ondan bir adım daha uzaklaşmış..film gibi ve cok acıklı aslında bunlar.
bunlar ileriki yaşlarda ortaya cıkabilecek olan psikolojik rahatsızlıkların zeminini olusturabilirler..
korkan bir insanin akıllanması gibi bir düşünce var bizde..korkarak yapmamak yerine; anlayarak, seçim yaparak yapmamak en doğrusu tabiki..
belkide kolay olan o geçici yolu seciyoruz.
sevgiler
