[sanemce]

didle'cim canım çok teşekkür ederim..
yorucu bir hafta sonu geçirmiş oluşumdan mı, bir saat önce arkadaşımla eğitim konusunda yaptığımız bir konuşmada, yaşamımın bir kesitinden bahsedişimizden dolayı mı bilmiyorum ama, duygulandım yazdıklarını okuyunca..

sanırım hassas bir günümdeyim..

burada da bahsedeyim:

babamın beni okutmayacağını öğrendiğimde kabul ediş sürecim 2 yıl sürdü.. kabul edemedim ama itiraz edecek güçte de değildim.. o iki yıl boyunca, umudumu taze tutarak, kelime dağarcığımı geliştirmek için abimin Türkçe sözlüğünü okuyordum..
kitap, gazete vs. okumak yasaktı çünkü bana.. gizli gizli okumaya çalışıyordum..

o çocuk aklımla bile bazı gidişatlara yön veremesem de, hayallerime sınır tanımamışım..

9 yıl önce hayata "ben" olarak "merhaba" dedikten sonraki geç kalmışlık hissi belki de bendeki cesareti oluşturan..

çokmu doğru adımlar attım, değil tabi ki..

çok daha güzel başarılara imza atabilirdim hayata asılmakla-boşvermişlik arasında gidip gelmeseydim..

keşke demenin bir anlamı yok tabii ki , önemli olan bundan sonrası

çok şükür ki buradayım ve daha bilinçli davranmayı öğreniyorum..

sevgilerimle