[phantomm]

Arkadaşlar merhaba..
Bi konuda değerli görüşlerinize ihtiyacım var.Acaba ben de sosyal fobi olabilir mi diye düşünüyorum iki gündür..Bunu da kendim araştırmadım belirtileri nedir diye.Sizlere sormak daha güvenli olur diye düşündüm çünkü kendim okuyup teşhis koysam, benzer şeyler var diye olmayan bişeyi kendime yakıştırabilirm.Şimdi yaşadığım hissettiğim şeyleri yazıcam.
1.Bendekisi normal bir heyecan değil sanki.Ciddi konularda annem babamla konuşurken bile sesimin titrediğini hissedebiliyorum sanki ağlayacakmışım gibi yani.Topluluk önünde biçok kez sunum yapmış olmama rağmen ne zaman yine konuşcak olsam sesim titriyor.Birisi o an bi soru sorsa bana beynim duruyor resmen düşünemiyorum beynim duruyor!Bunu çok kez yaşadım ve çok basit kelimelerden oluşan cümleleri anlayamayıp defalarca 'Pardon anlayamadım bi daha tekrar eder misiniz?' deyip kıpkırmızı olduğumu hatırlıyorum.O an öyle çarpıyor ki kalbim belki de kalbimin sesinden duyamadım bilmiyorum.
2.Yeni birisiyle tanışmam gerekiyorsa bundan kaçınmaya çalışıyorum.Mesela bir dükkana girmek isterken girmemek ya da birisine bişi sorcakken sormamak soruyu kendi içimde cevaplamak bununla yetinmeye çalışmak gibi.Ya da çoğu kez tanıdığım insanları gördüğümde konuşmak istemediğim için görmezlikten geldiğim ve sonrasında kendimi deli gibi azarladığım kızdığım olmuştur.Çünkü çoğu kez insanlarla durup konuşmak benim için çok zor birşey olup çıkabiliyor.
3.Böyle konuşma ortamlarında birisiyle konuşcakken vs. kalbimin deli gibi çarptığını hissediyorum.
4.Herhangi birisiyle konuşurken,bu yakın ya da uzak olabilir, sürekli kendimi izliyorum.Konuşurken hata yapmamalıyım, karşımdakileri kırmamalıyım,benden hoşlanmamalarına neden olacak bişi söylememeliyim...Bu yüzden söyleyeceğim herşeyi birkaç kez süzgeçten geçirip söylemek durumunda kalıyorum.Yani kontrollü olmaya çalışıyorum daima.Ve bu üzerimde bi baskı oluşturuyor.
5.En çok yalnızken odamda mutluyum.Kalabalıklarda insanların yanındayken mutsuz oluyorum.Yapılanlardan, konuşulanlardan tat alamıyorum.Gereksiz ve saçma geliyor çoğu zaman.
6.Sürekli mükemmeliyet peşindeyim.Hatalarımı kabul edemiyorum, olumsuz eleştiriler resmen kalbime batıyor,sürekli bişilerden dolayı kendimi suçluyorum.
7.Çoğu zaman insanları sevmediğimi farkediyorum.Onlardan farklı görüyorum kendimi çünkü.Bu kendini üstün görme gibi bi farklılık değil insanların bencilliği,birşey anlatılırken hep kendilerini ön plana çıkarmaya çalışmaları komiğime gidiyor daha doğrusu trajikomik herkesten nefret ediyorum bazen.İçime kapanıyorum bilmiyorum tuhaf..
8.Kendimi ifade ederken güçlük yaşıyorum.
9.Sanki herkes beni sevmek zorundaymış, napıp edip herkesin beni sevmesini sağlamam gerekiyormuş gibi hissediyorum.Tabiki kimseye yalakalık sevimlilik yapmıyorum ama sürekli kendimi kontrol altında tutarak başkalarının hoşuna gitmeyecek şeyler yapmamaya çalışarak herkesle aramı iyi tutmaya çalışıyorum.Gerçi tartışmayı,kötülük çıkmasını hiç istemem birazda bundan kaynaklanıyor bu ama sürekli iyilik meleği,sevimli yaratık olarak ortada gezinmek hiçte hoş değil evet herkes beni sever beğenir bunu biliyorum ama gerektiği yerde tavrımı koyabilmek kimsenin ne düşüneceğini düşünmeden istediğim gibi hareket edebilmek,yaşayabilmek istiyorum.
10.İnsanların yanında kendimi değersiz hissediyorum.Geçenlerde çok iyiydim mesela, geceleri kendime telkinler veriyordum (o aralar günlükte tutuyordum burda zaten) ben değerliyim, kendimi seviyorum..Yalnızken buna inanıyorum ama insanların yanına çıktığımda ise herşey yeniden bozuluyor tam bir zavallı gibi hissediyorum!!Değersiz, sevilmeyi haketmeyen, yalnız biri gibi görüyorum hep kendimi.
11.Aslında herkesle yakın olmak istiyorum ama birşeyler beni tutuyor.Birisine sarılacakken öpecekken kendimi hep tutma ihtiyacı hissediyorum.
12.Kendimi övmek için söylemiyorum ama bi çok konuda yetenekli hissediyorum kendimi yalnızken bunlar ortaya da çıkıyor ama bunları birilerinin yanında yapmam gerektiğinde gerçekten kendime sinir oluyorum çünkü hiçbirşey yapamıyorum.Normalde çok yaratıcıyımdır mesela şu konu hakkında bi şiir yaz deseler ya da bi yazı ya da bir resim ne bileyim işte kendi çapımda birşeyler yaparım beğenirim de ama bir ortam içinde, sınıfta yapamıyorum.Biyerde yapmam gerekn şeyi bekleyin ben evde düşünür yaparım yarın getirirm diyemiyosunuz tabi.Yani bu herneyse bilmiyorum ama başarımı da büyük ölçüde etkiliyor.
.
Böyle bi sürü şey işte.Kısacası kendimi bir kalıp içinde hissediyorum.Sanki herşey yapay gibi.Emin olduğum birşey var yaşadığım ben gerçek ben değil aslında.Ve ben bunları yenmek istiyorum.Kendimi gerçekleştirmek istiyorum.Kendime gerçekten güvenmek ve gerekn yerlerde öne çıkabilmek istiyorum.Ama aylardır bi değişiklik yok bu konularda.Telkinlere başlamadan önce aşmaya çalıştım bunları; çeşitli topluluklara girdim,sorumluluklar aldım,topluluk önünde konuşmaya zorladım kendimi,insanlarla ilişkilerimi geliştirmeye çalıştım ama olmuyor olmuyor!Kendimi zorlarsam yapıyorum evet konuşuyorum da başarıyorum da ama ben zorlanmadan yapmak istiyorum kaç kere denemiş olmama rağmen hala zorlanıyorum pes ediyorum yeniden başlıyorum yeniden başlıyorum ama yoruldum artık:(Neden herkesin zorlanmadan gülerek eğlenerek yaptığı şeyleri ben kalp çarpıntıları ile yapmak zorundayım?Hiç bişi yapmadan telkinleri dinlemeye karar vermiştim ama yine olmadı.Acaba sosyofobik olabilir miyim?Tüm bunlar neyin işaretçisi?Bu sf değilse nedir?Bunları düşünüyorum şimdi, belki de sfm var bundan dolayı diğer telkinler çok fazla fayda etmedi belki de sf telkinini dinlemeliyim?