[asevgican]

"önyargıyı parçalamak, atomu parçalamakdan zordur" sözü nasılda doru...
tanımadan , bilir bilmez yakıştırmalar, acımasızca eleştiriler sevgiden ne kadar uzak bireyler oldumuzu gösterior...
bu başlıkda değinmek istediğimsee.....
biz yetişkinlerin yaşam içinde hıırslarımıza, öfkemize teslim edip kavga gürültü ortasında yitirirken zamanı , küçük yüreklerde var olan umud...
birbirimizi yaralamakla öle çok meşgulüzki, göremioruz kişisel mutluluğu...
beni selbest bırak, sadece aile, aşk, evlilik üzerine yazılmış bir paylaşım değil. arkadaşlıklarda, ortaklıklarda da var bu dayatmalar..esaretler...
herkes kendine dönse bi, huzuru kendinde arasa ve yaptırım uygulamakdan, sınırlamakdan, esir almakdan vazgeçse karşındakini daha iyi insan ilşkileri kurabileceğiz belkide.
ve bunu çocuklar başarabiliorlarr demek istediğim bu..
bir oyuncak için kavga ediorlar, iki ucundan çekiştiriyorlar herbiri.. sonra biri bırakıyor.
ya sırayla oynamak üzre, ya başka bir oyuncağa yönelmek kaydıyla yada ikna ederek anlaşıyorlar.ve unutuyorlar.. günlerce sürmüor kızgınlıkları..
az önce kavga edip ağlaşan çocuklar biraz sonra birlikte başka bir oyun içinde olabiliorlar.
çocuk ruhumuzu kaybetmesek bizde keşke..
sevgilerimle...