selam günlük..
evren benim için çalıştığını göstermeye başladı diyebiliriz sanırım. uzun zamandır cevaplanmamış sorular cevaplanıyor. sürüncemede kalan işler teker teker halloluyor. çok ama çoook değişik profilde insanları ve bana yararlı olabilecek insan insana ilişki kurabileceğim insanları bana çekiyor evren. çok güzel şeyler bunlar... bulutlar dağılıyor.
çok mutlu değilim. ama üzgün de değilim. değişik bir hissiyat. ama kesinlikle şunu söyleyebilirim aşırı derecede kendime olan saygımda değişmeler var. Kendimi kurbanmışım gibi hissetmiyorum. ne istediğimi daha net ifade edebiliyorum.
aktif hayatta kendimi deneme şansı buluyorum şu bir kaç gündür. çoook uzun zamandır evdeydim ben. tek başıma düşünüyordum hep 4 duvar arasında. tabi şu son 20 gün haricinde nasıl düşüncelerle doldurduğumu hayal ederseniz o uzun zamanın çok da verimli olmadığını anlarsınız. deniyorum şimdi kendimi. çok garip bir şey bu..
mesela bir örnek vereyim ; bana biri bugün " ne kadar şansız biriymişsiniz yaaa!" dedi. bende " öyle demeyin aman aman öyle demiyorum artık şanslıyım ben şanslı" dedim. aslında bunu derken buldum kendimi. planlamadım biliyor musunuz kendiliğinden oldu. sonra insanları yargılama huyumu da hafif hafif değiştiriyor gibiyim. buna yönelik bir cümle çıkınca ağzımdan hemen "yoo yargılamak istemiyorum, etiketlemek de yok değişik alışılmamış biri işte" diyorum. tutum değiştiriyorum.
daha kararlı gibiyim.pantolon almaya gittim bugün. hiç etki altında kalmadan kendi başıma karşıdakinin fikrine saygı göstererek aldım. gerçekten ilginç davranış değişiklikleri var. ben ve etkilenmemek tuhaf...
beni kötü hissettiren o olay yada şüphe geçmiş değil. farkındayım. hala o küçük yumruk orda ama geçiyor. her gün daha çok kalıp yıkılıyor her gün daha olumlu gelçiyor. gerçekten inanmaya başladım gelecekte güzel şeyler olacağına. ama bu bir süreç. bunun farkındayım. hızlı koşan çabuk yorulur. ben hızlı koşup yorulan tavşan olmicam. gerekirse 3 yıl daha korkarım ama bu defa korkularım bana hakim olamaz. ben onların farkında olurum kol kola birbirimizi affedene kadar gideriz. üzüldüğüm tek şey bunu daha önce yapabilecekken illa ki evrenin ağzımın orta yerine salıncak kurmasını beklemem.
(başka bişe gelio arkasından sandınızzz dimiiiiiiiiiiii? ehe)
ama olsun demek ki hazır olduğum zaman bu zamanmış. ben şanslıyım.
yavaş yavaş ağır ağır oluyor be..
varsın geçsin zaman
kim yakalayabilmişki yakasından?
önemli olan bu defa nasıl geçtiğine karar verecek olan benim!
öpüyorum hepinizi koccuman koccuman
ben iyiyim!