Ahhhhhhh!
Bugün anneme gittim.Ay ama ne gidiş,gidiş iyi dönüş bir felaket.Saçlarım sanki 220watt çarpmış gibi.Sanki
benden her zaman yaptığı gibi birşeyleri hırsını benden çıkarıyor.Gerçi ben her zaman onun vicdanı gibiyim.
Hayata hiç kimsenin ona söyleyemdiği herşeyi benden duyuyor.Birde beni babama çok benzediğim için ondan
alamadığı hırsını,kızgınlığını,acısını benden çıkarıyor.Küçükkende annem erkek kardeşimi babaamda beni tutardı.
Bu babamın bana verdiği en güzel şey.Kendime olan güvenim,ben özelim hissi çok güzeldi.Küçükken hep benim
doğum günüm kutlanırdı,kardeşiminki hep yolda geçerdi.Büyüdükten sonra ona özel partiler verdim.Hayatında
her zaman özensiz oldu.Ekmediği tarladan biçmeye çalışıyor veya domates ektiği tarladan salatalık biçmeye
çalışyor.Aşırı bencil hep onun hastalığı ,onun sevdikleri,onun kocaman egosu.Bu gün üzülerek gördüm ki
kendinden başka kimseyi sevmiyor sevgisi okadar kısa sürüyorki .Artık hastalığı ile söylediği hiç birşeye
inanmıyorum.Hastalığını kullanması herkesi bıktırdı.Şu andaTARKAN dinliyorum İstanbul ağlıyor diyor.Ama
kimse beni bukadar kolay bir şey için kızdıramaz.Hiç kimse başkasına birşey yapamaz demeyi nekadar isterdim.
Ama insan isteyerek veya istemeyerek çevresine zarar vere biliyor.Anne olmak çok özel bir duyğu bunu çocuğun
olunca daha iyi anlaya biliyor insan.Bence herkesin olamayacağı çok önemli bir durum.Çünki bir canlının hayatını
etkiliyorsunuz.Şimdi bana zarar veremiyor ama çocukken ona yaranmak için yaptıklarımı düşününce üzülüyorum.
Şu anda İlhan İremin bak şu aynayayı dinlemenizi tavsiye ediyorum.Yeter bu kadar hüzün size iyi geceler.
