[skorpy]

Terapi Öyküleri


VESVESENİN KISKACINDAN KURTULUŞ (Panik Atak)

Bir sabah uyandım hayatım değişti demiyorum , çünkü yıllardır bu benimle yaşıyor ; onu ben yaşatıyordum. Bunun farkına yeni varıyorum.Yılardır hastalıklı biri gibi göründüm ve ben de artık kendimi böyle kabullenmiştim. Hep bulantı ,çarpıntı ,ağrı, ve halsizlikle hayatımın uzun bir bölümünü geçirdim. Belli saatlerde gelen , gün içinde belli aralıklarla süren , beni herkesten kaçıran, kendi içime kapanmama sebep olan bir kıskacın içine giriyordum. Bir yılın yarısını doktor , hastane ve acil servislerde geçiriyordum. En güzel günlerim cehenneme dönmüştü. Bu yüzden de hep tedirgindim, hep vesveseli ,hep kaygılı ,açıkçası ben hep hastaydım. Ölmekten korkuyordum , sevdiklerimi kaybetmekten… Bunları düşündükçe korku korkuyu getiriyor ve kalbim hızla çarpmaya başlıyordu. Evet, kalp krizi geçiriyordum ; eyvah ölüyordum , ölmek bu muydu! Ne kadar sürdüğünü hatırlamıyorum ama beni yaşamdan koparıyordu. Ardından da bir sonrakini beklemeye başlıyordum. Hayatım bir kısır döngü içine girmişti. Her gün krizler, beyin kanamaları geçiriyor ,atak geçtiğinde ise aslında bir şey olmadığını görünce “kesinlikle kanserim işte” deyip bu defa da bu düşünceyi beynimde yüceltiyordum. Vesveseler beynimde uçuşuyordu. Beynim dolu olunca da ne ses duymak ne kimseyi görmek ne de konuşmak istiyordum. Herkese , her şeye sinirleniyor, sürekli kendimi dinliyor , takıntı ve yeni vesveseler üretiyordum. Bütün bunların sonunda nefes alamıyor, boğulacak gibi oluyordum. Aynı anda hem ateş basıyordu hem de titremeye başlıyordum. Haber ve korku filmi izleyemez ;hastaya cenazeye gidemez, birinin derdini dinleyemez hale gelmiştim. Çünkü gördüğüm ve duyduğum her şeyden kendime pay çıkarır olmuştum. Ta ki psikologa gidene kadar.

Psikologa gitmeyi bana doktorum önerdi. Açıkçası bu kararı çekinerek ama bir o kadar da kolay vermiştim. Derdimin ne olduğunu öğrenmek istiyordum. Hastaneye giderek psikologun numarasını aldım ve onu vakit kaybetmeden aradım ; ben çok telaşlıydım ama karşımdaki ses çok rahattı. Randevuyu almıştım ama günler geçmiyor , sıkıntılarım bitmiyordu. Acaba nasıl biriydi , beni nasıl iyi edecekti? Kimselere güvenemiyordum artık. Çünkü hangi bölüme gitsem her şeyim iyi çıkıyordu ama ben buna rağmen hastaydım , sanki doktorlar da bilmiyor , beni başlarından atıyorlardı.

Randevu günü gelip çatmıştı; heyecanlıydım , bir o kadar da gergin.Oysa ki günler öncesinden sıralamayı yapmıştım kendi kafamda ne konuşacağıma dair , ama şimdi hepsi uçup gitmişti ; nereden başlayacaktım.Neyse odaya girdim, önce tanışma faslıyla geçti.

Ruhsal ve bedensel yapının bizim için ayrı ayrı önemli olduğunu ve durumumun zamanla ve benim çabamla düzeleceğini öğrendim. Psikolog benden “acaba”larımın notlarımı tutmamı ve atağın geldiği anda ne gibi değişiklikler yaşadığımı yazmamı istedi.Seansları kaçırmıyor hatta zamanından önce gidip kapıda bekliyordum. Kapının önüne bir kedi yavrusu gibi sokuluyor ,tanıdık birini görmemek için adeta yerin dibine giriyordum.

Haftalar geçiyordu ve bende bir değişiklik yoktu, ben hep aynı bendim. Ümidim gün geçtikçe kırılıyordu, korkuyordum. Korkumun korkuyu doğurduğunu fark ettim sonra. Bunu anlayınca azmederek , ben bunu başaracağım diyerek bu yola başladım. Psikologun söylediklerini eksiksiz uyguluyordum, söylediği kitapları okuyordum.Günlükler tuttum.

*Sağlıklı bir mekanizmanın yanlış yerde harekete geçtiğini ,yaşadığım tüm bedensel değişikliklerin aslında yükselen adrenalinden kaynaklandığını öğrendim.

*Vesvese listesi yaptım.

*EKG sonuçlarımı dolaplara astım, onlara her baktığımda sağlıklı olduğumu anladım.

*Bu arada doktor ya da acile gitmeyi durdurdum.

*Olumlu ve güzel özelliklerimi görüp listeledim.

* “Evet ve HAYIR” ı nerelerde kullanacağımı öğrendim.

*Vesveselerin yapısını öğrendim.

*Zaman istemeyi , tartışırken erteleme hakkımı kullanmayı öğrendim.

*Başkasının düşüncesini kontrol edemeyeceğimi anladım.

*Alışverişe yalnız çıkmayı, yalnız başına evde kalabilmeyi başardım.

*Kitap okumayı, kendime ve aileme zaman ayırabilmeyi ve en önemlisi de yaşamı ve insanları sevmeyi öğrendim.

*En önemlisi de hala kabullenmeye çalıştığım ölümün de hayat kadar doğal olduğu gerçeği.

Daha yazamadığım ama hayatımda değiştirdiğim bir sürü şey daha var.Sizler de benim yaptıklarımı yapın; acılarınızı ,hayatınızdaki karmaşaları kendi başınıza çözemiyorsanız çekinmeden bir uzmana başvurun. Bunu unutmayalım ki vesvesesiz insan yoktur. Hatta ben kendimi şanslı buluyorum ; eğer bu sıkıntılarım olmasaydı bir çok yanlışımı bilmeden yaşayıp gidecektim.


alıntıdır http://benveoteki.com/index.php?opti...d=55&Itemid=89