 Ynt: siyah inciler
Vee bir ilk yaşadım. Hastalık dönemlerim benim en çok kendime acıdığım zamanlar olmuştur... Hastalık kadar bir o kadarda incinmiş ihmal edilmiş kimsesiz hissederdim kendimi...
Hastalanır yatarım bir sürü şey birikir yapmam gereken çocuklar küçük sürekli bir şeyler isterler dahası anneyi ayakta görmek isterler bir taraftan işlerin birikmesinden nefret ederim bir taraftan ilgi beklerim bir taraftan kimsesizliğime üzülürüm. Üzülmek beni yorar...
Bu sefer bunların hiçbirisi olmadı hastaydım ve yattım, yatmam gerekiyordu yattım... Benim 12 yaşındaki oğlum bana portakal suyarı sıktı ilacımın saatini hatırlattı...
Annem aramadı kendi rutuni tamamladı. Kendime acımadım, halam gelip çorba yapayım mı sana dedi... Teşekkür ettim...
Beni şımartma alışkın değilim dedim... En önemlisi ilk defa ilk defa acaba çağırsamıydım diye düşündüm...
Ben kolay kolay hiç kimseden yardım istemedim istemek o kadar zor olmuşturki...
Oğlumun doğmundan bu yana tam oniki yıldır hiç kimseden yardım istememişim... Yani birisi kendiliğinden yardımda bulunmadığı sürece hatta ameliyattan çıkıp bir saat sonra normal yaşantıma dönmeye çalışacak kadar abartmışımdır durumu hep hazırlıklı olmaya çalışmışımdır kimseye muhtaç olmamak için...
Yardım istememek, kendeme üzülmek vs vs bir sürü olumsuz duygu ben farkettimki yaşadığım bir sürü olumsuz şeyden birebir ben sorumlu deyilim... Bu gün buradayım burada olmam gerekiyor olumlu olumsuz bir sürü hayata dokunuyorum...
Biraz iddialı geldi son cümle acaba... |