 Ynt: siyah inciler
Keşke beni sevmeyenleri sevmeye devam etmemeyi başarabilsem...
Kendi dünyamda bir çok şeyi yerli yerine oturtum gibi hissediyorum... Oğlumun doğumundan itibaren kendi gözümün önüne bakmak zorunda hissettim kendimi... Çok büyük bir sorumluluk duydum ve ondan sonra ailemi huzursuz etmekten vazgeçtim...
Daha önce tabiki bir çok asılsız şey yüzünden, eşimi üzdüm... Benim sıkıntım kendi tepkim ile ilgili olayları, kimin ne zaman nasıl tepki verebileceğini hep hesapladım sadece kendi içimdeki anneme yaranma isteğiyle başedemedim...
Oğlumun doğmundan sonra bir karar vermem gerekiyordu. Çünkü onuda benim uzantım olarak görüp bebekken bile eleştirmeye eksik bulmaya başlamışlardı...
İşte o an karar zamanıydı... Ya Evimi düzenimi nedensiz yere bozup sürüklenecektim. Yada kendimi soyutlayacaktım...
İşte o noktada beni o kadar üzdülerki...
Ablam benimle ilişkisini bitirdi. Bu benim için hem üzüntü hemde çok büyük bir küfenin sırtımdan kalkmasıydı...Daha sonra hayatımız üzerinde elleri olan herkeze belli bir mesafe koydum. Bu sınırı görmek kabul etmek istemiyorlardı... Direniyorlar direncimi kırmak içinde daha saldırgan oluyorlardı...
Çok zorlu bir süreçti... Bunu eşimin ailesinin üzermizdeki etkisinden sıyrılmak içinde aynı mesafeyi koydum... Kayınvalidem hayatta değildi ve eşime karşı çok talepkarlardı... Kendi yaşantısını kurmuş olmasına ve bana karşı çok esnek olmasından rahatsızdılar... Ve bu onların sorunuydu... |