[justagirl]

merhaba günlük;
huzursuzum bugün. korkularımı besleyecek şeyler oluyor. sanırım bunlar geçmiş düşünce kalıplarımdan kaynaklanan şeyler.
yani geçmişte oluşturduğum bugün..
bunlar beni sıkıştırıken anı yaşayamıyorum. bu da geleceği etkiliyor. döngü işte. dairesel hareket etmiyor mu zaten zaman?


bugün ilk günden bugüne kadar yazdığım şeyleri okudum. yazdıklarımı okurken satırlarda tüm acılarımı gördüm. dokunmak istedim satırlara, oradan yüreğime..
dokundum kendime.yanaklarımı sevdim. planlamadım. şefkat göstermek istedim kendime. ihtiyacım vardı çünkü. başkasından anneden abladan sevgiliden beklemeye ne gerek var ki şefkati? kendi kendime yetebilirim ben..
okurken yazdıklarımı takip ettim. sözlerimi. cümle kurarken seçtiğim kelimelere baktım. o kelimelerin ifade ettiklerinin benim için nasıl değiştiğine baktım.

her geçen gün farkediyorum ki bu çok uzun bir süreç. yani öyle iki cümle söyle kendine iki kitap oku bittiiii sıradakiiii!! değil.. uygulaması çok kolay bir o kadar da zor. aslında yaradılışımızın özüyken şimdi kazanmaya çalıştıklarımız, bizim için erişilmesi zor birer hedef olmuşlar.

dedim ya kaptanda benim muavin de yolcu da.
mesela durdu bugün otobüs ama hep orda kalacak değil ki!
benzinim de var.
yolcum da var.
gideceğim yer nerede nasıl bir yer bilmesem de yol haritam var elimde. sıkışınca bakıyorum.
bazen okuyamıyorum haritayı algılarım köreliyor. bazen gözüm kapalı biliyorum ne tarafa gideceğimi.
yetişeceğim bir yer yok benim. gezintiye çıktım ben. zaman bedenim için sona tik taklasa da ruhum için geriye çalışıyor. eskiye. boş olana. bilene. öze. zaman artık benim için çalışıyor. gözyaşlarım da. akan damlalar üzüntülerin cümleleri, çaresizliğin çığlıkları değil. sevinçlerin, bitişlerin, arınmaların gülüşleri.


upuzun bir yol var önümde. geçmişte ektiğim kötü tohumların hasatlarını biçeceğim uzun bir yol.
önemli değil günlük.
düşler ekmeğim, acılar suyum, günler geceler arkadaşım olur.
ben hep burdayım.
burdaydım.
ve burda olucam.