Ne güzel;bayılıyorum gerçekten ölümden korkmayan insanlara.bende isterdim ama yok olmak duygusu beni mutsuz ediyor.bu konuda bana bu güne kadar yapılmış açıklamaları,yazıları hiç bir şeyi telkin olarak görmüyorum ne yazık ki.Ölümün bir açıklaması yok.İyi bir tarafıda yok.Bu dünyaya kazık mı çakıcaksın diyorlar.Noolur öyle olsa herkes yaşasa hiç acı verici hastalıklar olmasa...Adaletli bir şey mi bu.Yaşıyorsun didiniyorsun.Yaşantını para kazanmak, çocuklarını yetiştirmek, büyütmekle geçiriyorsun.Neden?Günün birinde ölmek için,yokluğa hiçliğe karışmak için.haksızlık bu.O zaman niye çabalıyoruz biz.Niye bazı zevklerden mahrumuz, kendimizi tutuyoruz.Madem günün birinde öleceğiz niye sıkıntıya sokuyoruz kendimizi?Çok ama çok mantıksız.Yaşamak için didin dur ve günün birinde istemeyerek öl...
Benim rahmetli dedem 93 yaşında vefat etti ve aklı başı yerindeydi.Tam üç gün ölmemeye direndi,ne olur ölmeyim diye yalvardı.Doktorlar sakinleştiriler verdiler,uykumda ölürüm diye uykuya direndi.Sadece iç organları iflas etmişti, bu sebeple öldü...Ama son derece kendindeydi.Öyle etkilediki bu beni...Bir insan kaç yaşında olursa olsun ölmek istemiyor işte....Canım dedecim noolur ölmeyim çok korkuyorum diye diye gitti.
Annemi babamı kardeşlerimikocamı göreniyecek olmak ne acı bir şey...Ölüm adaletli değil bence.gerçekten çok büyük bir güç varsa (ki benim inançlarım kuvvetli değildir) o zaman ölümü adilane yapmamış.İnsanlar doğdukları gün ölüme yaklaşmaya başlıyorlar.
Bana hepimiz ölücez diyor tüm çevremdekiler.Neden bunu bu kadar kolay kabullenebiliyorlar, evet sesleri duyar gibiyim başka çaremizmi var.Böyle gelmiş böyle gidicek....Umarım bir gün bende sizler gibi kabullenirim ölümü...
