Gerçekten hayat bu kadar zor mu? Yoksa bardağın hep boş tarafına bakmayı alışkanlık haline getirdiğimiz için mi, böyle geliyor bize? Ya da hep dolu tarafına baktığımız için mi?
Denge mi kurmak gerek acaba?
Bu kocaman evrende her şey vazifesini yaparken, biz insanlar vazifemiz dışındaki her şeye odaklanarak, kendi gerçek amacımızı yitiriyoruz sanki…
Galiba tam da burada başlıyor işte zorluklar;
Çocukken sahip olduğumuz sınırsızlığımızı büyüdükçe sınırlılığa bırakışımız,
Çocukken sahip olduğumuz koşulsuz sevgi dolu yüreğimizi, büyüdükçe şartlara göre şekillendirmemiz ve bu şartlar gereği sevgi yada nefretle doldurmamız,
Çocukken sahip olduğumuz ŞİMDİ yi yaşama heyecanımızı, büyüdükçe geçmiş ve geleceğe terk etmemiz,
Çocukken sahip olduğumuz o muhteşem güven duygumuzu, büyüdükçe gelecek kaygıları, endişeler içinde güvensizliğe bırakmamız,
Çocukken sahip olduğumuz o inanılmaz cesaretimizi, büyüdükçe korkulara teslim etmemiz…
Şöyle bir baktığımızda; sanki evren, bize yaradılış amacımızla ilgili ihtiyacımız olanları vermiş.
Fakat bizler büyüdükçe bunları terk edip, bunların yerine, hayatın zorlaşmasına neden olanları koymuşuz.
Bu bakış açısıyla bakmaya devam edersek, -hayat aslında basit ama zorlaştırmayı seçenler bizleriz- gibi bir sonuç ortaya çıkıyor. Bu sonuç bizi KURBAN rolüne getiriyor.
-HEP ANNEMIN YUZUNDEN
-BABAM BU KADAR ÖFKELI OLMASAYDI, HER SEY FARKLI OLURDU
-BENI KIMSE SEVMIYOR
-LANET OLSUN BEN NE ŞANSIZIM
-ALLAH KAHRETSIN YINE BES PARASIZ KALDIM
-ALLAHIM NEDEN HER SEVGILILER GUNUNU YALNIZ GECIRIYORUM
-BIKTIM BU ISTEN, CALISMAKTAN, OFF OFFF..
-KESKE BENIMDE ONUN GIBI EVIM OLSAYDI, ARABAM OLSAYDI
-ABLAM, AĞABEYİM KESKE HİC OLMASAYDI
Evet Kurban
Yaşadığın hiçbir şeyin sorumluluğunu üstlenmeden, hep başkalarını suçlayarak kendi gerçeğimizden uzaklaşmak, kaçmak
Hayat sanki nötr
Onu zor yada kolay olarak görmemize neden olan kendi seçimlerimiz gibi görünüyor.
Ne dersiniz?Yorumlarınızı bekliyorum. Bu konuyu birlikte çözelim ve hayatımızı yaşanılır kılalım.
88
