[Belgin ∞]

Taaa eskilerden redflowers geldi Shamanic' ciğimin ilk öğrencisi ve ilk öğretmeniyim efenim forumdan ve bununla ne kadar gurur duyulursa işte ben ondan daha fazla gurur duyuyorum.

Öğretmeniyim dedim, neden dedim anlatayım: yılmaz, bıkmaz bir öğrenci olarak günde 100 ü aşkın sorular sordum (hala daha soruyorum) bıkmadan yanıtladı, sabırın ne büyük bir erdem olduğunu gördü, ya da daha önceden biliyordu pekiştirdi

Kafamda netleştiremediğim, cevabı aklıma gelmeyen bir sürü konuyla sıkıştırdım, kafasını şişirdim yeri geldi araştırdı ikimizde öğrendik.

Çok sorgulayan bir yapısı olduğu için, ona çekilenleri hep başka öğretmenler araştırsın, doğru kişiyi bulsun diye geri gönderdi kendisinin nasıl bir insan olduğunu, ne mükemmel bir öğretmen olduğunu ona göstererek gelenleri kabul etmesi için yalvar yakar oldum kabul etmeyi öğrendi

Hayatımın en dibindeyken, çırpınırken tanıştım Reiki ile. Bir umut kurtulur muyum dedim, hala yaşıyorum ve aranızdayım şükran duyuyorum. Öğretmenime ulaşana kadar zor yollar katettim, kararlar almak ve vazgeçişler yaşamak durumunda kaldım, böyle vazgeçişlere can kurban diyorum.

Hayattan bazı dersler alıyoruz, çoğumuz çetrefilli yollardan geçiyoruz ve sorgulayarak daha önce sarıldığımız şeyi bir anda reddediyoruz, neden olmuyor diyoruz, ben yapamadım değil o işe yaramadı diyoruz. Ben bu dönemden de geçtim, ben Reiki den vazgeçtim ama o benden asla vazgeçmedi. En güzel ışıklarıyla donatıp gecemi kabuslarımı sildi, gözyaşlarımla ıslattığım yastığımı kuruttu, kalbimin atışlarını duydum onunla ve kanımın damarlarımda gezinişini. Hayatımdan bir türlü çıkaramadığım, acı çektiğim insanlarla en kolay ve en rahat şekilde ayrılmamı hatta kendilerinin çıkıp gitmesini sağladı, kendimi yiyip bitirmedim. Yerine hayatımda başıma gelen en güzel şey dediğim bir kişiyi koydu onca gidenin ardından bana yarenlik etsin diye.

Neden bilmem gözlerimden yaşlar süzülüyor şu an bunları yazarken. İçimdeki şükran duygusunu kelimelerimle ifade etmem gerçekten imkansız görünüyor.

Bir zamanlar nefret ederdim kendimden, hayattan çok kendime, anneme, babama sonsuz bir öfkem vardı. Daha doğrusu ben sonsuz olduğunu sanırdım. Şimdi hayattan çekilmemi bile dört gözle bekleyen insanlara karşı öfke duyamıyorum.

Ne olduğumu öğrendim Reiki sayesinde, nasıl İnsan olunur. Nasıl sevilir, nasıl iyileştirilir geçmişte kalmış ama hala taptaze olan her düşündüğünüzde kanayan bir yara. Üzülmekten başka ne işe yararım ki diyen bir insan nasıl açar gözlerini her sabah sevgiyle aşkla, huzura ve sağlığa. Ve hergün yeni bir hayata.

Vazgeçtiğim anlarda hep yanı başımda sen oldun. Bazen bir saçımı okşaman yetti içimdekileri salmak için, bazen sustun günlerce bana kendim yaşayıp kendimin öğrenmesi gerektiğini gösterdin. Yeri geldi kırdım seni sözlerimle, ama sen benden hiç ayrı düşmedin, hiç de düşme olur mu Shaman'ım. Seni seviyorum