Dün sabah kalktık herşey çok güzel gidiyordu. Kızlarımla güzel bir kahvaltı yaptık. Bir saat sonra kızlardan biri kusmaya başladı. Çocuk bi yandan kusuyor bir yandanda ağlamaya başladı. Ne yapacağımı şaşırdım. Koştum kucağıma aldım ağlamamasını korkulacak bişey olmadığını söyledim. Üstümüzü başımızı temizledik. Ama yavrum öyle bitkin düştüki akşama kadar hiç bişey yiyemedi yediği ufak tefek şeyleride her seferinde kusarak çıkardı. Kendimi çok çaresiz hissettim. Bütün gün kucağımda yattı. Diğeride onun bu durumuna anlam veremedi hep onunla oynasın istedi. Anlatmaya çalıştım ama iki yaş aklıyla anlayamadı. Babasıyla birkaç kez telefonda konuştular ve sürekli babasına kardeşim çok kustu sen nerdesin diye sordu. Allahtan ateş falan olmadı. Geceyi rahat geçirdik. Sabah kocaman gülen gözleriyle karşıladı yavrum beni nasıl mutlu oldum anlatamam. Fakat kahvaltıdan iki saat sonra yine kustu. Şimdi uyuyor.
Kendi kendime çocuk bunlar böyle hastalana düşe kalka büyüyecekler diyorum ama olmuyor. Onun gözlerinin küçücük bakması kafasını yattığı yerden zor kaldırması hep yatmak istemesi beni çok çok üzdü. Rabbim daha başka acılarını göstermesin. Hastalık çok zor bişey ama kendi canın etin olunca daha bi başka koyuyor insana.......
Rabbim kimseyi evladını hasta edipte bizleri terbiye etmesin.