Hayal ablacım bizde akşam eşimle senin yazdıkların gibi bir konuşma yaptık. Sanki bizi duymuş ve yazmışsın :)
Haftasonlarında babalarıyla bırakıp ben kendi başıma bişeyler yapmaya çalışacağım. Ablam biliyormusun kızlar doğdukları günden beri onları hep "iyiki beni anne olarak seçtiniz, sizi çok seviyorum" diye seviyorum. Ve tedavi aşamasında da hamilelik dönemimdede hiç şüphe duymadım. Ben anne olacağım ve doğuracağım meleklerle yoluma devam edeceğim. Doğacam meleklerim benim en büyük öğretmenim olacak dedim hep. Ama işte zaman zaman bocalıyorum. Galiba yanlızlığın verdiği birşey, biliyorum geçecek. Biz hep birlikte anne baba çocuk olarak olgunlaşacağız.
34 yaşına kadar annemin dediği gibi " suya gidenin susağı, çamaşıra gidenin tokmağı oldum" . Kim arasa ben dışarı çıkmaya hazır ve nazırdım. Şimdi iki tane bebişimin olması beni bunalıma sokuyor ama onlardan ayrı bişey yapmakta içime sinmiyor. Eşim bu konuda bana sonuna kadar destek oluyor ama ben kendi içimde çözemedim. En ufak mesela akşam eşim evdeyken ben balkona sigara içmeye çıkıyorum eğer kızların ağlama sesini duyayım sigarayı söndürüp içeri koşuyorum. Veya dışarı çıktım yarım saatte bir evi arayıp durum raporu alıyorum. Ben rahat değilim anlayacağın.
Ayy ne kadar sıkıcıyım değilmi? İnsanlar nelerle uğraşıyor ne dertleri var bende kendim isteyerek doğurdum anne oldum ( Çok Şükür Rabbime ) zamanımı ayarlayamadım için vıdı vıdı ediyorum. Bu sayfaları okuyupda aman diyen arkadaşlar varsa özür dilerim hepsinden.....
Bu siteye üye olduğumdan beri bende çok büyük gelişmeler var. Dinlemiş olduğum telkinler ve buradaki insanların desteği benim kendime olan güvenimin güçlenmesine neden oldu. Yanlız olmadığımı biliyorum. Çok sıkıldığımda sizlerin bir tık uzağımda olduğunuzu bilmek bana güç veriyor.
Devamı daha sonra kızlardan biri anne diye bağırıyor.
Sizleri seviyorum.
