hayalayaz

allah bir yerin eksikliğini, diğer taraftan dolduruyor..benimki nur içinde yatsın ..allah seninkine hayırlı ömürler versin..yüzümüzü babalarımızın ışığına döndürmüşüz, ve ne mutluki aydınlanmamıza yetmiş onların ışığı, ben en son yaşadıklarımızla, kabullendim benim annemin sevgisizliğini, konuşulan sözler..yapılan hareketler, aslında kabullenemediğimiz durumu gözümüze sokmak için,kabullenmemiz için yaradanın bize sunduğu imkanlar...eskiden..onun yaşadığı çocukluğu özür olarak kabul ediyordum..şimdi oda bitti sadece, kabul ediyorum..bana göre benim annem sevgiyi asla içinde hissetmemiş.bir zavallı,bunu onu yargıladığım veya ona acıdığım için söylemiyorum. bana göre sevgisiz insan dünyanın en büyük yoksulu..artık kendimi paralamıycam..birde bize öğretirler ya, ne olursa olsun annedir diye, tamam bunuda kabul ediyorum..70 yaşında ve bizden başka kimsesi yok..yanına geliyorum dese, buyur gel derim..ama ben bunu sokakta çaresiz gördüğüm kaç kadına yaptım..biliyormusun..kaç tane kadını aman köşe başına düşmesin diye toparlayıp evimde yer açtım..kendimce bir şeyler yapmaya çalıştım..iyi olması adına..kendi annemi bırakacak değilim...biz onun için daima o, adamın çocukları olduk..canı sağolsun..yinede hayatta en büyük öğretmenim annem olmuştur benim..ben ondan yapmam gerekenleri değil..asla yapmamam gerekenleri öğrendim..o, benim en zor ama bir o kadarda öğretici bir okul oldu..sürünerek mezun olsamda..nihayet bitti, ben mezun oldum..ve mezun olurken koşulsuzca sevmenin..insanı ve karşısındakini nekadar özgür bıraktığını öğrendim..az şey değil..bu yüzden teşekkür borçluyum ona..