hayal ablacım öyle güzel yazıyosun ki hiç öyle çenem düştü falan deme ben okurken çabucak bitti diye üzülüyorum bile.
geçmişle hesaplaşmak... önceden de belki böyle şeyler söylüyodum kapattım o defterleri falan diye ama hiç bu kadar inanarak hissederek söylememiştim. ve bunun sonucunda zincirleme birsürü şey yaşanıyor aslında. mesela şimdiyi yaşama hissi. insanın ancak geçmişle ilgili bi hesabı kalmayınca şimdinin farkında olabiliyo galiba. benim eskiyle olan zincirlerim kırıldı şimdi gerçekten bu anda ve özgürüm. böyle anlatınca çok havada kalıyo belki ama beni anlayanlar da çıkacaktır. niye sürekli geçmişle yaşayalım ki bunu şimdiye kadar yaptık ve bize ne fayda sağladı. hiç. umarım bu hissi yaşamayanlarda en kısa zamanda yaşarlar.
bide hayal abla dediğin gibi aslında bende şu fedakarlık konusunda abartıyorum bazen. bide şöyle bi yanım var sanki ben fedakarlık yapınca daha çok sevecekler gibi. veya ben yapınca onlar da yapmak zorunda kalacaklar diye düşünüyorum belkide. yani ben veriyim onlarda versin diye bekliyorum. ama herkes öyle ben aldım bende veriyim gibi düşünmüyor. zaten düşünmemeleri normal aslında. herkesi öylece kabul etmek en güzeli. bide beklenti içinde olmamak. beklenti içinde olmayınca bişeyler biz farketmeden geliyo zaten bize galiba. veya başkalarından alamadıklarımızı kendi kendimize verebilmeliyiz.
neyse bu sefer benim çenem düştü. birazda karıştı galiba kafam. daha doğrusu birçok şeyi aynı anda söylemeye çalıştım galiba. arada oluyo işte böyle. hepinize sevgiler
