 Ynt: Hayatla Barışamadım
Geç bir Günaydın Ankarada yağmur var. Güzel bir gün. Sabah çıktığımda yağmur yoktu. İyiki yağdı. Bu gün mutsuzum aslında birkaç gündür çok mutsuzum. İyice içime kapandım bu ara hiçbirşeyden keyif almıyorum hiçkimseyi aramıyorum arayamıyorum. Daha az konuşur oldum. Sadece zorunluluklarımı yerine getiriyorum. Keyif almıyorum... İnsanları ararken çok büyük isteksizlik yaşıyorum, konuşmalardan tat almıyorum sizce ben nereye gidiyorum. Neden kimseyi aramıyorum...
Bu bana neden acı veriyor...
Bunu çözemiyorum neden kendimi dünyaya kapattığımı, neden birilerini aramaya kalktığımda bilinçaltımın tepki gösterdiğini anlamıyorum... Oysa mutlu olmak istiyorum. Bu kadar şükür doluyken hayata neden bir yanım hala bu kadar küskün? Her sabah yataktan kalkarken şükrediyorum yeni bir güne merhaba dediğime, her gün şükrediyorum evimi dağıtan çocuklarım olduğuna onlar olmasa ne kadar boş olurdu bu ev... Bir yandan doluluk isterken bir yandanda kafamı kuma gömmeye çalışıyorum... biliyorumki bilinçaltım kendi şartlanmaları içinde birşeyler yapıyor beni korumak adına ama bu program artık işe yaramıyorum bir adımım evden çıkmaya hazırlanıyor diğer adımım beni beni eve bağlıyor burdan çıkmamam gerektiğini söylüyor. Yıllardır bir türlü içinden çıkamadım ev işleri gibi... Yıllarca karar veripte bir türlü sıfırlayamadığım kredi kartları borçları gibi... Biliinçaltım bir şeyler yapıyor beni korumak adına ama işe yaramıyor. Eşikte bekliyorum bir ileri adım bir geri adım. |