Ben hayatım boyunca sevginin gücüne çok inandım .Biz insanlar sevgiyle zaman zaman tutkuyu karıştırıyoruz.Sevgi yeri geldiğinde serbest bırakabilmektir .Ben çocuklarım ve diğer sevdiklerim hayatlarını nerede yaşamak istiyorlarsa orada yaşaya bilirler.Ben onlara her zaman uçmaları gerektiğinde kendi kanatları olduğunu hatırlatacağım ama onların yerine uçmayacağım.Gerçekten çocuklarımla aramızdaki bağın güçlü ola bilmesi için hepimiz çok çalıştık.Karşılıklı anlayış vehoş görü en önemlisi karşılıksız sevgi.Dilerim her ailede bizimgibi bağlar kurulur,Allah hepimizin çocuklarını bizlere bağışlasın.Bende hayatımın 20-30 yaş arasında çocuklarımdan başka iyi birşey yapmamışım .Onlar benim yaşam enerjim olmuşlar .Büyüdükçe birbirimize destek olmuşuz.Allaha milyon kere şükürler olsunki bana çocuklarım gibi çocuk verdiği için.Şimdi bu siteye girdikten sonra bakıyorum sadece insanın kendi doğurdukları değil başka çocuklarıda oluyor. Ben bidönem çocukların okulunda okul aile birliği başkanlığı yaptım.Benim dönemimde çocuk yuvası ve güçsüzler yurduna gittik.Beni en çok çocuklar etkiledi.Eve geldikten sonra 3gün hastalandım.Hayata yeni başlamış minicik bedenlerine çok büyük sorumluluklar yüklenmişlerdi.Ogün 3 hafatlık bir bebek bize kendini beğendirmek için midir nedir bilinmez gülümsüyordu.Benim yiğeni güldürmek için yapmadığımız soytarılık kalmıyordu.Oraya girdiğinizde içerisi çok sıcak olmasına rağmen buz gibi bir hava vardı.Oyerin soğukluğu içime işledi.Bi düşünün ben kocaman bikadın dondum ominik bedenlerdeki çağresizliği.Tekedilmişlik kimsesizlik ve yalnızlık ben biraz içimden geldiği gibi yaşayan biri olduğum için o çocukların ne olduğunu önemsemeden oturdum aralarına beni birtürlü paylaşamadılar.Onları öptüm okşadım, dönüş vaktinde zor AYRILDIK....Okula geldiğimizde müdürbey bana sizi birkez daha taktir ettim dedi hiç birşey anlamadım niye diye sordum.Siz çocuklarla içli dışlı olurken bazı veliler ay bunlar bitlidir nasıl yaklaşa biliyor diye sizi kınadılar dedi.Ardan bir hafta geçti okulda öğretmenler bit taraması yaptıklarında o beni kınayan annelerin çocuklarında bit çıktı.Şimdi diyeceksinizki nerden nereye ama aklıma biran geldi ve sizlerle paylaşmak istedim.Bu ülkede yaşayan bütün çocuklar bizim ve onları korumak bizim görevimiz.Lütfen butür kuruluşları ziyaret edin oralarda çok önemli şeyler yaşayacaksınız.Herşeyi devleten beklemeyelim.Mesele oraya giyisi yardımı yapa biliyorsunuz.Çünki devlet her çocuğa üç yada bir üç adat iç çamaşırı veriyor ve buda orada yaşayan çocukların sorunlu çocuklar olduğu göz önüne alınırsa hemen hemen hepsi yataklarını ıslatıyorlarmışve devletin yardımı yetmiyormuş .Onlara giyisi yardımı yapalım.
