[comte]

Merhabalar...

Yıllardır düşündüğüm bir şey var. Başkalarının doğuştan sahip olduğu bir çok şeye, ben sahip olmak için neden bu kadar uğraşıyorum, neden başkalarına bu özellikler verilmiş de ben dua ile elde etmeye çalışıyorum. Evet bu bir isyan aslında. Bundan da çok rahatsızım. İsyan etmeyi kesinlikle istemem. Ama gelgelelim ki bunu düşünmekten de kendimi alamıyorum.

Mesela ben yakışıklı denecek kadar boylu poslu ve nerde nasıl hareket etmesi gerektiğini bilen, nazik bir erkek sayılırım. Ama kızlarla ilişkilerim fazla sürmüyor. Halbu ki o kadar da yanlarında oluyorum, dertleriyle ilgileniyorum, romantikçe sürprizler yapıyorum,seviyorsam söylemekten kaaçmıyorum, çoğu zaman huylarına gidiyorum. Ama nedense ilişkilerim kısa süreli oluyor. Anlayamadığım bir şekilde noktalanıyor ve iki yabancı oluyoruz adeta. Diğer yandan gördüğüm birçok erkek arkadaşlarım patavatsızca hareketlerde bulunmalarına, kaba davranmalarına, fazla ilgilenmemelerine rağmen kızlarla ilişkileri uzun sürüyor ve ayrıldığında ise hemen yeni bir kızla çıkmaya başladığını görüyorum. Ne yani onlar benden çok mu daha iyi. İyi olduğu yönleri vardır elbette. Ama benim de artılarım çok. Ne yani onlar doğuştan şanslı mı oluyor.

Mesleğimle ilgili çok farklı yeni ve kaliteli çalışmalar yapıyorum, oldukça fedakar ve gayretli çalışıyorum. Fakat işlerim de uzun süreli olmuyor. Ama diğer yandan aynı işi yapan başka arkadaşlarım o kadar gayret göstermemelerine rağmen, fedakar ve düşünceli olmamalarına rağmen hep başarılı oluyorlar. Yine benden çok iyi oldukları söylenemez. Ne yani onlar doğuştan mı şanslı oluyorlar.

İyilik yapıp yardımına koştuğum sayısız insan var. Çokta faydalı olduğum kanaatindeyim. Hatta bunu kendileri de itiraf etmişlerdir. Sayende diye. Ama bu insanlar eninde sonunda mutlaka arkamdan iş çevirip beni dışlamışlar, tekrar iyilik yapmayınca da küsmüşlerdir. Diğer yandan insanlara yardım etmeyen bir çok arkadaşlarımın veya diğer insanların birbirlerine kazık atmalarına rağmen, kötülükleri dokunmasına rağmen hep iyi ilişkiler içindeler. Ne yani onlar doğuştan mı şanslılar.

Yularıda birkaç tane örnek verdim sadecde. Şimdi, iyilik yapmak, iyi davranmak kısacası iyi ve dürüst biri olmak mı iyi yoksa bunun aksi mi geçerli. Yoksa kötü biri olmak daha mı iyi hale geldi. Elbetteki öyle değil. Ama ne. O zaman bende bir şeyler var. Ben şanssızım diyorum kendi kendime. İnsanda birazda şans olacak diyorum. Yani neticede Başkalarının doğuştan sahip oldukları şeyler için ben hep didinmek uğraşmak, hatta dua etmek zorundayım. Eyvallah. Bunu yapıyorum, gocunmuyorum, ama bu kez de elde etmişlik duygusunun tadnı bile çıkaramadan uçuuuup gidiyor. Buyrun siz söyleyin.

NE YANİ ONLAR DOĞUŞTAN MI ŞLANSLILAR !...

( onlar dediklerim, ne telkin dinliyorlar, ne kendilerini geliştiriyorlar, ne de birilerine faydalı olma gayretleri var dusun )