[comte]

Yorumlarınız için sonsuz teşekkürlerimi sunuyorum.

Keops, flower, cananderen ve Hayal ablacım.
Gerçekten çok duygulandım yazdıklarınızdan. Özellikle Hayal abla. Sanki benim derdimi kendi derdin olarak görüp öyle yazıyorsun. Bunu algılıyorum yazılarında. Çok saolun ya gerçekten. Yorulmadan sıkılmadan yardımcı olmaya gayret ediyorsunuz. Elinize ve gönlünüze sağlık.

Yazdıklarınızı dikkatle okuyorum. Hepsi birbirinden farklı ve güzel tavsiyeler. Gerçekten bu site ve sizler çok tat kattı hayatıma
Şimdi mesele şu aslında. Ben çok duygusal ve hassas bir yapıya sahibim. Ama duygularımla değil mantığımla hareket eden biriyim. Duygularım şunu yap diyor fakat beynim yapma diyor. Ve ben mantıklı olanı seçerek yapıyorum. Yani sürekli bir iç savaş halindeyim. Yorulmamın, halsiz düşmemin de nedeni bu. Bir de keopsun dediği gibi geçmişe bağlı kalma meselesi. Evet çocukluğumda ve ergenlik dönemlerimde sürekli çatışmalı bir hayatım oldu. Ailemle, çevremle, arkadaşlarımla, okulla ve en önemlisi ise kendimle. Hep dışşanmöışlık, duygularıyla büyüdüm. Bunda babamın rolü çoktu. Benim sürekli sorun yaratan biri olduğumu, asla adam olmayacağımı diğer kardeşlerimden farklı ve başına bela olduğumu, benim yüzümden öleceğini vs. vs. gibi bir çok olumsuz telkinlerle büyüdüm ben. Sosyal fobi kaçınılmazdı bu durumda ve ilk gittiğim doktor da bu teşhisi koydu zaten. Ha ne oldu dersiniz bir kaç ilaç sonrası aynen devam. 20'li yaşlarda lise hayatından sonra çalışma hayatına başladığımda sosyallik gerektiren işimde oldukça sıkıntılar yaşadım. Ama ne yaptım yaptım kendimi aşmayı ve insanlarla diyaloğu öğrendim. Sonra daha da ilerlettim kendimi. Diksiyon çalışmaları, kişisel gelişim çalışmaları derken bir iletişim uzmanı oldum diyebilirim. Şu an da öyle yadırganacak bir durumum yok aslında. Dışardan gayet aklı başında, efendi ve nerde ne yapması gerektiğini bilen hatta neşeli ve hatta imrenilecek birisi gözüyle bakılıyor bana. Evet bu doğru. Ama benim sorunum tamamen kendimle. Ben kendi kendimi yiyorum. Başkalarına oldukça iyi davranır, oldukça güzel ilişkiler kurarım. Yani benim zararım hep kendime. İçimde kıyametler kopar çoğu zaman. Ama kimse bilmez. Çünkü bilmesini istemem, çünkü alay konusu ve ileride başa kalkma durumu olsun istemem. Defalarca olduğu için böyle bir karar aldım.

( Bunları neden burada anlatıyorum derseniz. Çünkü burada ayrı bir ümit ışığı ve gerçekten yardım amaçlı paylaşım amaçlı bir insan topluluğu var. Kaba bi tabirle söyleyecek oluırsam, eşekten düşenin halini anlayan, yani eşekten düşenler bu sitede oldukça güzel paylaşımlar yapıyorlar. Benim için de oldukça güzel tavsiyelerde bulunuyorsunuz. Çok saolun gerçekten. Çok minnettarım.)

Bundan 4 yıl önce askerde oldukça sıkıntılarım oldu ve burada epeyce bir hava değişimi aldım. Sonrası askeliği bitirdim ve tedaviye başladım. 2 Yıl her hafta terapi ve hergün ilaç kullanımı, şimdi ise hala ilaç kullanımı. Doktoru tamamen kendi isteğimle bıraktım. Çünkü istediğim bir tedavi bulamadım. Doktor da çok yardımcı oldu saolsun ama sonlandırdım çünkü 2 yılda beklediğim etkiiyi alamadım.

Sonra yeni bir hayata başladım askerden sonra. Kendi hayatımı çizdim ve maddi ve manevi oldukça mutluluk yaşadım. Her şey ne güzel gitti. Yeni bir hayata açtığım yelkenle birlikte güzel de bir aşka imza attım. Hayatımın en güzel 1 ayını yaşadım. Fakat bir günde her şey bitti ve kız arkadaşım başka biriyle beni hiçe sayarak ve hiçbir açıklama yapmaksızın başka biriyle nişanlandı. Kendi hayatını kurarken benim hayatımı yıktı gitti. Kendi ümitlerini, kendi inançlarını gerçekleştirirken benimkileri de yanında götürdü gitti. Tam bir hafta da 9 kilo verdim ve hayata küstüm. O gün bugündür içten bir mutluluk yakalayamadım. Sevgim hala var ama artık çok geç ve hatta imkansız. Tam 2 yıl geçti ama hala onu sevdiğimi biliyorum kendimi kandırmak istesem de. Hala o güznleri arıyorum.

O olaydan sonra eskiye döndüm ve hayatımdaki olumsuz her şeyi tekrardan yaşamaya başladım. yavaş yavaş toparladım kendimi ama hala etkilerini taşıyorum.

Bunları şunun için anlattım. Şimdi kendinle barışık olmak, kendini sevmek, başkalarını affetmek. Evet bunlar gerekiyor. Bunların farkındayım da zaten. Ama bu hiç kolay değil. Bunlar için uğraşmadım mı sanıyorsunuz. Hem de çok. Affettim dedim ama 2 gün sonra yine nefret duygularım kabardı. Kendimi ve başkalarını seveyim dedim ama ben özel ve değerliyim dedim ama malesef buna kendimi inandıramadım. Bu çok yorucu oldu ve bıraktım. Bişey düşünmemeye çalışıyorumçoğu zaman. Ama nafile.

Yani hayal ablacım, yılların duyguları acıları öyle bir çökmüş ki üstüme bunları yapmak ve dediğin gibi düşünüp yapabilmek hiç de kolay değil. İçimde kopan kıyametleri bir bilseniz. Değil başkalarını kendimi affetmek çoğu zaman çıldıracakmış gibi oluyorum. yaşadığım sıkıntılar bunlar işte, yani kurtaramadım kendimi bu duygu ve düşüncelerden. Mutlaka bunları aşacağım elbet ama nasıl olacak onu bende bilmiyorum. Denenmesi gereken bir çok şeyi denedim. Meditasyon yaptım, NLP uyguladım telkinler dinledim faslan filan. Ama bunlar hiç de kolay değil.

Ha şu da var. Çok güçlü bii olduğumu biliyorum ve farkındayım. Çünkü aşılması çok zor hatta bir çok kişinin düşüncesinden bile korktuğu bir çok şey yaşadım ve atlattım çok şükür. Hala da bunlarla savaşıyorum ama hala ayaktayım ve yaşıyorum.Dedim ya benim sorunum kendimle ve kendi kendimi yiyorum. Ama bu içselproblemleri atlatmak hiç de kolay olmuyor. Yanlış anlamayın sakın, tavsiyeleriniz benim için çok kıymetli ve her gün okuyorum bunları. Umarım bu çalkalanmalar gelgitler bu site ve sizler sayesinde son bulacak. Buna inanıyorum Sizlere de çok teşekkürlerimi sunuyorum ve çok seviyorum tekrardan. Allah'a emanet olun.

Selam ve saygılarımla...