 Cevap: Bu da benim hikayem..
ben de yıllardır günlük tutan biriyim.ve şunu farkettim-bilmiyorum sizce de öyle mi-insan en yakın arkadaşına bile bazan oldugu gibi anlatamıyor herşeyi..bi tür suçlanma korkusu oluyor belki de.ama kalemi eline alınca......öyle iyi bir paylaşıcı oluyor ki o kağıt ne anlatırsan anlat ne söylersen söyle asla yargılanmıyorsun.ve seni cok iyi anladıgı hissine kapılıyorsun.birine anlattıgında coğu kez pişmanlık duyar insan.anlatmasa mıydım acaba diye çok çelişir.ama yazmak öyle değil..kağıt ve kalem güvenilir dosttur.üstelik maziye dönüp onu somut bir şekilde elinde tutabilmek her şeyi yeniden gözden geçirme ve değerlendirme imkanı veriyor insana...ben 13 yıldır günlük tutuyorum.daraldıgım bunaldıgım zamanlarda cok yardımcı oldu bana.. :) |