İyi olmak, iyilik yapmak, acaba sandığımız gibi bizim tercihimizde olan bir şey mi?
Yaşamımızın bir bölümünü bizden başka insanlar için harcamak sanırım iyi insan olmanın ilk kuralı. Yani zekâmız, gücümüz, paramız nispetinde bizden başka insanlara yardımcı olmak onların hayatlarını kolaylaştırmak bizi iyi insan yapan şey,
Peki, yaşlılara yer verdik onları karşıdan karşıya geçirdik, trafik kazasında yaralanmış insanlar için cep telefonumuzdan ambulansı aradık, hatta komşunun oğluna iş bulmak amacı ile bir iki arkadaşımızı arayıp çocuğun durumu hakkında bilgi de verdik, biz şimdi iyi insan mıyız?
Biz bunları yaparak iyi insan olduysak bunları yapmayanlar kötü insanlar mı?
Hayatımızdaki tüm çabamız bedenimizi ve ruhumuzu korumak kollamak üzerine olduğuna göre biz bu yaptığımız ve karşılıksız olduğunu savunduğumuz iyiliklerden gizliden gizliye ne bekliyoruz?
Dünyanın birlerlerinde binlerce insan acı çekerken hatta ölürken komşunun oğluna iş bulmasında yardımcı olmak bizim için neyi değiştiriyor?
Biz niye iyilik yapıyoruz?
Dünya üzerinde davranışlarının bilincinde olan tek varlık insan. Bu bilinçlilik yaptığımız tüm eylemlerin ölçülebilir sonuçları olduğunu gösteriyor. Bu sonuçları fark edebilen her insan iyi olmanın tercih değil kendi yaşamının devamı için zorunluluk olduğunu fark etmesi gerekiyor.
Küçük bir deney yapalım;
Uzun yol otobüs yolculuğundayız; en önde oturuyoruz ve hostes kız servise başladığında kazayla üzerinize bir miktar su döktü. Bu duruma çok sinirlendik ve iyi insan olduğumuzu unuttuk kızımıza bağırdık çağırdık hakaret ettik işini beceremediğini bu kadar basit bir eylemi dahi yapamıyorsa evden dışarı çıkmaması gerektiğini söyledik. Kızımız işi gereği bize cevap vermedi özür diledi ve işine devam ediyor. Yüklendiği (ya da bizim ona yüklediğimiz) negatif elektrikten kaynaklı ihtimalle yolculuk boyunca bir otobüs dolusu insana asık suratlı sinirli ve isteksizce davranacak işine konsantre olmakta zorlanacağı için aynı kazayı yapma olasılığı daha da artacaktır. Yol boyunca böyle bir negatiflikle karşılaşan otobüs sakinleri daha az uyuyacak ve başka problemlerin çıkmasına müsait bir ortam oluşacaktır. Hatta otobüs şoförü de bu gerginlikten nasibini alacak ve kaza riski artacaktır. Yaptığımız hareketin sonucu bedenimizi ve ruhumuzu olumlu yönde hiç etkilemediği gibi tüm risklerimizi de arttırmıştır.
Alternatifi olarak, hostes kıza “bu kazanın bir iş tecrübesi olduğunu, böyle zararsız bir şekilde atlatıldığı için mutlu olması gerektiğini” söyleyebilsek karşımızdaki kişi (art niyetli olsa bile bu aksaklığı bu kadar kolay atlattığı için) bundan pozitif etkilenecek ve böylece geri kalan yolcularla bir öncesindeki davranışımıza oranla daha nitelikli ilgilenecek ve oluşabilecek riskler azalacaktır.
Her iki durumda da bizden tamamen bağımsız bir otobüs dolusu insanın hayatını bir şekilde etkiledik. (bu etkinin değerini ölçecek bir alete sahip olmamamız ölçülecek bir değer olmadığını göstermiyor) Belki de bir otobüs dolusu insanın (tabi ki bizim de) kaza geçirmesinin ölçülemeyen nedeni olabilirdik.
Biz davranışlarımızla bir başkasını, bir başkası da daha başka birini etkiler ve bu etkiler çevre koşullarıyla beraber ölümcül öneme sahip sonuçlar oluşturabilir. Ve her akıllı insan bilir ki bu sonuçlar bizim yaşamımızın kendisidir. Bu yüzden birilerine iyi davranmak keyfiyetimizle verebileceğimiz bir karar değil, bedenimizi ve ruhumuzu korumanın belki de ilk şartıdır.
iyi olmak ve iyi düşünmek hiçbir zarar getirmez herkesten anlayış beklediğimiz gibi bizde anlayışlı olmalıyız değilmi bu yüzden iyi düşünelim !
alıntıdır