[tatlıcadı]

hayır incinmiyorum hatta iyi geliyor yazdıkların kendimi oğluma karşı eşime karşı suçlu hissediyorum umarım bırakıp dönme cesaretini bir gün bulabilirim hayatım boyunca hep babamı kaybetme korkum oldu yıllar önce kalp krizi geçirdiğinde yanlızdık ikimiz evde babamla ,annem kardeşimle yazlıktaydı birlikte dönecektik yazlığa babamla onu nasıl hastaneye götürdüğüme ben bile şaşıyorum şimdi o günden sonra hep bu korkuyla yaşadım hergece dua ettim tanrıya belki bu gün yaşıyor olması dualarımın cevabı çok zor annemde senin gibi diyor evime artık dönmemi ama içim acıyor yapamıyorum

oğlum benden daha güçlü sanırım öğretmenine " dedem hastaneden döndü artık hasta değil demiş " geçen gün yemek yiyordu oğlumla babam dede ne güzel oynardık bahçede değilmi dedi aylardır sesını duyamadığım babacım kısık sesle "ne güzel oynardık" dedi terk etmişim gibi gelicek bana hele bu durumdayken sözlerinin doğru olduğunu ve bunu yapmam gerektiğini biliyorum ama gücüm yok korkuyorum ya ben dönündüğümde evime kötü birşey olurda kaybedersem ve sonsuza dek kendimi suçlarsam keşke diye

çok teşekür ederim yardımların için kimbilir aşarım belki bunu da