[Umutlu]

Bazıları için komik, bazıları için imkansız belki ama hayatımın şu son yıllarında beklentilerimden arındırdığım bir yaşamı sürdüğümün farkındayım.İnsan, bizzat içinde yaşarken tanıyıp öğrendiği hayata, bazı anlarında durup iyice yüzüne bakıyo ki bir dahaki sefere ihtimal dahilinde olan aynı yüz ifadesiyle karşılaşmamaya çalışmak ;olurda karşılaşırsa da ilk seferdeki şaşkınlığı,acemiliği yeniden tecrübe etmemek için belkide dumura uğramamak için kayıt altına alır ve arşivine ekler kendi hayatını kullanma kılavuzunun.Bu hayatın önemli bi detayıdır bence; es geçildimi zaman kaybettiren,hatta yeri geldimi kafanı taşlara vurduran...Zaman; en büyük ideallerdende, en kıdemli hayallerdende,en vazgeçilmez aşklardanda,en sağlam dostluklardanda,hep yaşamımda varolucak birgün görmessem yapamam dediğin insanlardanda vazgeçirebiliyomuş insanı...Keşke diye diye dememeyi,keşkelerle doldurduğun "an"ını bir adım ötesine erteleye erteleye "an"ın da aslında yalın olarak yaşanabileceğini,taşıyamayacağı anlamlar yüklediğin "yarın"ından beklediklerini alamadığında ellerinin boş kalabileceğini dolayısıyla uzun soluklu planlar yapmayarak suküt-u hayale uğramamayı,eksikliğini hissettiğin diğer yarının aslında hiç varolmadığını,kirlenmemesi gereken değerlerin çiğnendiğini,maskelerin gerçek yüzlere dönüştüğünü,iyi niyetlerinin pervasızca suistimal edilebileceğini,çocukken sana dev gibi görünen rengarenk hayata dair pekçok şeyin büyümenle birlikte renksiz ufak tefek şeylere dönüştüklerini gördükçe ister istemez büyük planların yapılmadığı,az'a kanaat edip elindekilerle yetinip mutlu olmayı,kendine yetebilmeyi,gözünü uzak yollardan almayı,iyi ya da kötü anlarını sahiplenen insanlara kıymet vermeyi tecrübeyle sabitlemeyi öğreniyor insan sonunda.Yokluktan varolup ,varlıktan yokluğa giderken aklımda ve ruhumda kalanlar bunlar...İyi pazarlar herkese,sevgilerimle...