[Siyahça]

birgün rüyamda ölüyordum.aslında rüya mıydı hala emin değilim.o ara ölümü, nasıl birşeye benzediğini sıkça düşünüyordum ve işte o gün (zamanı, gün mü gece mi olduğunu hatırlamıyorum) yeni uzanmıştım..daha henüz odadaki sesleri bile duyabiliyordum, demek tam dalmamıştım..
bedenimden bir metre kadar yükseldim...kendimi yatakta uzanmış olarak görüyordum...ölüm anındaydım, can çekişiyordum...o duygunun ne ağır birşey olduğunu anlatamam! ölümle ilgili kafamdaki en çengelli soru işaretine cevap buldum; ölürken fiziksel acı çekmiyorduk...ama ruhun maruz kaldığı o acı!...bir an önce bitsin istiyordum, bitmiyordu! ölüm anı uzadıkça uzuyor, hareketsizce beklemek feci ızdırap veriyordu...

niye anlattım şimdi bu garip, acı deneyimi? çünkü içimde korkunç birşey keşfettim! o ölüm anının uzayıp giden eziyeti bana hiç yabancı değildi! hayatımın pek çok döneminde ben aynı ağır duyguyu hayatın kendisi için hissetmiştim!!

şimdi galiba eskisi kadar sabırsız değilim...acelem yok, bekliyorum...