Erkak arkadaşımla yolları kesin bir şekilde ayırdık.
Hayat bana bir kez daha şu dersi verdi demek ki.bir insan ne kadar yakışıklı-güzel olursa olsun.En önemli şey karakter.
Ben içi dışı bir olan duygularımı tamamen içtenlikle ifade eden bir insanım.(ilk defa çok kısa bir sürede birisine bu kadar kapılmış gördüm kendimi, adeta kişilik değiştirdim...) Neden böyle oldu iç alamadım.Ben normalde bir erkeği iyce tanımadan,hemen sevgili olacak biri değilimdir.Zaten bu ilk ve sondu...( iyice tanımadan asla sevgili olmam artık!!!
)
hep sarışın ,yeşil göz diyordum.Tanrı da dedi: Al sana sarışın yeşil göz... Sanki bir sınav atlatmış gibi hissediyorum kendimi...
Ayrılma nedenizmiz de şu:Ben dedim ki ona insan bir ilişkiye başlar,paylaşımlarda bulunur.Ve ilişki zamanla ciddi boyut kazanabilir.Ben öyle günümü geçirmek için ilişkiye başlamam.beni böyle kabul edersen ok!
o da dedi ki:Ben uzun süreli ilişkilerde bulunabilecek bir karakterde değilim. Ve bu söz her şeyin sonu oldu...
Ve sanki gizlediği bir şeyler var gibiydi.Sanki tam bir şey diyecekti vazgeçti.Gözleri kan çanağına döndü...Ve bana karşı sevgisi o kadar içtendi ki.Gözlerime bakarken gözleri doluyordu.Sevgisini hissedebiliyordum...
Acaba problemi neydi ki?Bağlanma korkusu falan mı.Msn'e pek takılmayan insan ayrıldıktan sonra bir baktım.Sürekli msn 'de.Karşılaşıyoruz ama asla slm vermiyorum... Ben bu erkekleri anlamadım gitti... dusun