[Pamukk]

konuşabilecek hiçkimsem yok o yüzden hayatım değişti ailemizde paylaşmak istedim,kendime özel bir yer olsun istedim:(

telkinlere başlayalı tam 1 ay oldu,ilk 2 hafta cok guzeldi ,ilk 2 gunu mide bulantısı ve başağrısı ile atlattıktan sonra artık kendi kendime şahit olabildiğim bir değişimin içindeyim..içindeydim demek istemiyorum hala değişebileceğime dair umudumu kaybetmek istemiyorum.geçmişte takılı kaldıgım ve kendimi özgürleştirmeyi başaramadığım bir konu var..gercekten ugrasıyorum bunun üstesinden gelebilmek için..bu sorunu önce tanımlamam lazım,hedefi yoketmek için belirlemem lazım..gecen aralık ayında çok sevdiğim işimden istifa ettim.kendi ellerimle son verdim işime.birçok kişinin çalışmak için yırtınacağı yabancı bir firmada çok yorucu da olsa belki de bir daha bulamayacağım kalitede bir işi bıraktım.yalan söylemek zorunda kaldım istifa ederken cunku işten ayrılma sebebim bana 2 sene boyunca duygusal işkence çektiren insanla aynı ortamda daha fazla çalışamaz hale gelmiştim.bu insan hergün 1 metre ötemde olan,aynı masada yemek yiyip aynı arkadaş ortamı içinde konuştugumuz bir insandı..2 seneye yakın dışarıda görüşüyor olmamıza rağmen işyerinde çalışan herkesten saklama konusunda ısrarlı ve tehditkardı..bu insan ki işyerinde arkadaş ortamımız içinde (benim de bulundugum)bana 2 miz başbaşayken anlatmayıp insanların içinde kızlarla yediği her türlü haltı anlatacak kadar .... bir insan..öğle arasında bunları dinledikten sonra düşünün kafanızda beliren soruları..''bir insan çıktıgı biri oldugu halde bunları nasıl yapar? bir insan bunu pişkin pişkin kendi çıktıgı insanın da oldugu birortam içinde insanlara bunları nasıl anlatır.? kendi çıktıgı insanın onurunu gururunu,diğer insanlar cıktıgımız bilmese bile bu kadar ayaklar altına alabilir mi ?'' bunlar gibi daha cok ama çok soru var,ayrıca onun yaptığı ......likler buraya yazılamayacak kadar çok ve seviyesizdi arkadaşlarım...bunları dinledikten sonra yukarı çıkıp işinize bu sorularla bu gurur kırılmasıyla nereye kadar nasıl konsantre olabilirsiniz...zaten olamadım..birkaç kere sinir krizi gecridim,butun bu yaşananlarda olanherşey banaoldu ben zarar gördüm,karşımdaki insanın kılı zarar görmedi..artık bu karaktersizlikleri onun o çokyüksek ego ve kendine guvenini de bastırmıştı.insanlar da bendeki garip davranışları anlayamıyor ,bu kız kafadan catlak diyorlardı artık.bu sinir krizlerinden artık birkaç kere izin aldım ve işe gidemez hale geldim..işe başladıgımda duydum ki başka insanlardan,bir kaç kızla aynı anda her ...yiyen bu insan,şimdi bir kızla ciddi olarak cıkmaya başlamış ve evlenmeyi dusunuyormuş..artık bu noktadan sonra orada duramaz hale gelmiştim..öyle ki aynı yemek masasında (insanlar aramızdaki gerginliği anlamasın diye oturmak zorundaydık ve ortak arkadaşlarımız vardı) o yeni kız arkadaşıyla yaptıgı şeylerden yüzsüzce bahsederken ben 2 kere panik atak gecrdim ve yemek tepsisisni bırakarak tek lokma yiyemeden dışarı çıkmak zorunda kaldım..düşünün insanlara ne açıklayacak ne anlatacaksınız..ki onun açısından herşey normaldi,insanlar onu normal goruyorlardı ve anormal ve catlakolan bendim..insanların gözünde salakça ona aşık olan hatta peşinden koşan bendim..konuşmadan kafalarından düşündükleri bunlardı.tamamen aç olarak 1 sene gecridm ve 45 kg ya dustum..artık yemek istesem de yiyemiyordum ,yani o sınırı aşmıştım..kullandıgım ilaç yuzunden saçlarım dokuldu,yaşadıgım onca sey yanında,bunun gibi birçok şey var ,birşey geldi mi arkası corap sokugu gibi geliyor..ben gunden güne ölüyordum..işyeri artık benim için birişkence yeri olmuştu..bunu kaldıramaz noktaya gelince ayrılma karar aldım..şu an da geriye dönüp baktıgımda pişman değilim ayrıldıgım için ama hala bu insan olmayacak mahluk yuzunden bu noktada oldugm için gözyaşı dokuyorum..o insan hala yüzsüzce orada çalışmaya devam ediyor,ve ben dediğim gibi istifa ederken yalan soylemek zorunda kaldım cunku deşifre olmak istemedim ,ayrıca hakaret ve tehdide ugradım onun tarafından..annem ve babama işten cıkarıldıgımı soylemek zorunda kaldım..

şimdi benim affedemediğim ve kendimi özgür bırakamadığım böyle bir durumum var...gözyaşı dökerken içimden tekrarlıyorum ''Allah'ım ben kimsenin duygularıyla böyleoynadım mı ? kimseyi bu kadar küçük düşrüdüm mü? kimse böyle işinden ettim mi?'' bunları yaşamama bir anlam veremiyorum..biz maddi durumu iyi olan insanlar da değiliz,babam devlet memuru,annem ev hanımı ,kendimize ait ne bir ev ne araba gibi bir varlığımız var..hayatta hiçbir zaman Allah şahittir parayı düşünerek yaşamadım.. o yuzden bu kadar sağlığımı göze alarak istifa ettim..ama ben şimdi bu durumdayım..ve 30 yaşındayım...5 aydır iş basvurularım devam ediyor ama hiçbir olumlu gelişme yok..şu an samimi olarak görüştügüm tek bir arkadaşım yok..haftalarca odamdan cıkmadıgım oldu...şu birkaç gundur yine cok kotuyum..1 hafta telkinleri dinleyemedim sanırımonunla iglili ve ayrıca kafamı dağıtmak için lost a başladım ama o da galiba beni negatif etkiledi..dizide insanların geçmişlerine geri dönüşler var ,yaptıkları hatalara...seyrettikçe ben de geri donuşleryaşıyorum..her aklıma geldiğinde gözlerim doluyor..zaten normalde bu gerdönüşlerden çıkamadıgım için bu haldeyim ve 1 ay once telkinlere başlamıştım...yine bir kaç gundur dusunuyorum ''Allahım gercekten vakit olduruyorum,işe yaramaz duruma geldim,ne uguruna işimden oldum ben ben evde ağlarken o insan mutlu mesut yastıga başını rahat nasıl koyabiliyor?? bazen gercekten yaşamak istemiyorum..hayatımın bir anlamı olduguna inanamıyorum boyle...bu acıları dindirecek hiçbirşey bulamıyorum...''

sonuna kadar okuduysanız saolun..