[Siyahça]

atlattım gibi, çok şükür...zaten atlatmamış olsam da yaşamaya devam etmek zorundayım, çare yok...ama o anın, o görüntünün kabusu beni son nefesime kadar ara ara yoklayacak biliyorum! kısmet...

yarım saat sonra sınıfımın son etkinliği için gösteri alanında olmalıyım...(hiç de belli olmuyor!)
son bir haftadır insanları nasıl bu derece yanlış tanıyor olduğumun şokunu yaşıyorum! hani demiştim ya, iş konusunda herşey çok iyi, başarılıyım falan filan...kendimi kandırmışım! güçsüz düşene kadar çalışıyorum, tek istediğim aldığım maaşı haketmek, kimsenin, 'çocuğumu iyi yetiştirmedi!' bedduasını almamak...
ben iyi niyetle çabalayıp duruyorum ve bir bakıyorum, amirin etrafındaki yalaka vatandaş, ne yapmış etmiş, cilvesiyle, politika bilirliğiyle, türlü dalaveresiyle amirden övgü alıyor, ve ben takdir görmekten geçtim, tam bir enayi durumuna düşüyorum!
ve böyle anlarda bu tür asalak tiplere olan öfkem teeee gidiyor beni bu vaziyette yetiştiren anneme babaya kadar dayanıyor!

-annem; beni istemediğini başından attığını bu derece hissettirmen neyse, neden beni böyle salak yetiştirdin?! neden bana öğretmedin ki idealist olmaktan çok cilve bilmek, kadınlığını kullanmak başarı getirir! neden ben başka kadınlar gibi değilim?! anne ben bu yaştan sonra nasıl adam olacağım?! nasıl göreceğim insanların ne hain, ne plancı ne sinsi düşünceli olduğunu?! yaw birinin kötü olduğunu etrafındaki herkes görüyor söylüyorsa neden sen teee senenin sonunda farkediyorsun böyle olduğunu?!

anne yaptın yapacağını, ağlattın yine beni o kadar km uzaktan! söyle anne şimdi ben bu şiş gözlerle gösteriye nasıl gideceğim?! ( )

*ne yapayım kardeş, gülmeden duramıom işte...hayatın kendisi komik, elimde değil! hem komik hem zırsaçma!

Allahım sen beni bildiğin gibi yap! hakettim...