Bana hic sormadan, alistigim yerden, arkadaslarimdan, oyunlarimdan ve en önemlisi daha büyümeden cocuklugumdan koparmislardi ve üstüne üstlük beni bu travmamla yapayalniz birakmislardi.
Hic dilini bilmedigim bi yerde sudan cikmis baliga dönmüstüm, cirpiniyordum ama kimse görmüyordu, kimse duymuyordu feryatlarimi.
Eskisi gibi oynamiyordum artik, eskisi kadar enerji dolu degildim, gülmüyordum ve konusmuyordum. Üzüntülerimi unutmak icin, yanlis, oyalayici düsüncelere teslim etmistim kendimi (ego), cünkü üzüntümle bas edemiyordum.
Baskalarinin
na mahkum olmus, kendine güveni bitmis, kendi isteklerinin farkina varamayip, baskalari gibi olmayi hayal eden biri haline gelmistim.
Kendimi birilerine sevdirmek icin, birseyler vermem gerektigini düsündüm hep, sevgi, ilgi, fedakarlik, hatta para.
Hayatim resmen acikli bir film olmustu ve ben sadece disardan seyrediyordum gelismeleri.
Bu gecmis..
Kendi farkima vardigimdan beri, kendimi kontrol edemedigimi hissediyordum, icimde her zaman iki-üc ses var,her düsüncemde, her hissimde her verecegim kararda, iki- üc kisiden ayri ayri sesler geliyor ve kafami karistiriyor, öyle ki artik karar vermek bile istemiyordum ve genelde olumsuz yönde gelen seslere yenik düstüm..
Bu sesler icimde ki cocuktan gelen sesler, yardim cagrisi, yine mantigimi konusturacak olursam, yada belki de egodur, derki , sen delirdin , ne ici ne cocugu, ama öyle degil, eyer ben bunu kesfederek kendimi cok huzurlu hissediyorsam, dogru yoldayim demektir.
Yani bugün yine 20 sene öncesine gittim, o alistigim yerden kopardiklarin da, gördügüm kabus sonrasinda yanliz basina göz yasi dökerken ve üzüntüden kendimi ölecekmis gibi hissederken, ben büyük Seher olarak, gülümseyerek ve bütün iyimserligimle, bütün sevgimle o kücük kizin yanina gittim, o nu teselli ettim, korkmamasi gerektigini, yaninda oldugumu söyledim o na, sakinlesti, aglamaya basladi, ben burada olmaktan cok mutsuzum, beni geri götür dedi, sonra hic yapmadigi seyi yapti ve beni buraya zorla getirdiler, bana hic sormadilar, hic fikrimi almadilar ve getirince de beni yalniz biraktilar, arkadasim yok, dilim olmadigi icin herkez benimle dalga geciyor diye bagirmaya, öfkesini disa vurmaya basladi, izin verdim.. O nu dinledim ve sonra da sakinlestirdim..
Seni simdilik buradan götüremem, ama artik hep yanindayim dedim.. Bana güvenmesini söyledim ve sakinlesti, rahatladi, artik yalniz olmadigi icin daha da mutlu oldu, gülmeye basladi.. Ve bana güveniyor..
Ben, o nunla bulustugum icin cok mutluyum, o nun o zamanki üzüntüsüne teselli, yalnizligina yoldas, caresizligine care, korkulara cesaret oldugum icin, kendimi de daha güclü hissediyorum ve o kücük kizi cok sevdigim icin, kendimi de seviyorum..
Degisimleri anlatamayacagim kadar cok ve ince, dogru yolda oldugumdan eminim, tabii ki gecmise ve o kücük kiza takilip kalmayacagim, ama o nu yanimdan ayirmayacagim, o nun cok enerjik, cok dahi, cok akilli, cesaretli oldugu zamanlardan da ben ögrenecegim..