[ismira]

Geçen yıl bu zamanlar, yalvarıyordum yine bir şairin dizeleriyle;

EY SEVGİLİ

Senin kalbinden sürgün oldum ilkin
Bütün sürgünlüklerim bir bakıma bu sürgünün bir süreği
Bütün törenlerin şölenlerin ayinlerin yortuların dışında
Sana geldim ayaklarına kapanmaya geldim
Af dilemeye geldim affa layık olmasam da
Uzatma dünya sürgünümü benim

Aşkın bu en onulmazından koparıp
Bir toz bulutu gibi
Savuran yüreğime
Ah uzatma dünya sürgünümü benim
Nice yorulduğum ayakkabılarımdan değil
Ayaklarımdan belli

Lambalar eğri
Aynalar akrep meleği
Zaman çarpılmış atın son hayali
Ev miras değil mirasın hayaleti
Ey gönlümün doğurduğu
Büyüttüğü emzirdiği
Kuş tüyünden
Ve kuş sütünden
Geceler ve gündüzlerde
İnsanlığa anıt gibi yükselttiği
Sevgili
En sevgili
Ey sevgili
Uzatma dünya sürgünümü benim...
...


Yaşım 41 olmuştu ve son bir yılda, " yavaş yavaş ısıtılan suda, farkında olmadan haşlanan kurbağa" misali depresyon girdabına düşmüştüm. Ve yalvarıyordum işte: "Sevgili, En Sevgili, Ey Sevgili, Uzatma dünya sürgünümü benim"...

İlk değildi bu...On yıl gerilerde kalmış iki depresyon öyküm daha olmuştu. Bu kez üçüncüsüydü ve ben en keskin virajındaydım hayatımın...

En keskin virajdı. Çünkü...