[nevresim]

kendimde bayadır olan ve yine adını yeni koyduğum bi alışkanlığımı daha keşfettim;dışarıya ailemden bir iki kişiyle birlikte çıktığımda,bi arkadaşımı gördüğüm zaman(ailem yanımdayken) heyecanlanıyorum panik oluyorum.normalde okulda işte vs o arkadaşla daha rahat konuşabilirken,ailemden birileri yanımdayken daha panik oluyorum.hatta bi kaç sene önce aynen böyle karşılaştığmızda domates gibi oluyodum,karşımdaki de şaşırıyodu ,ailemdekilerde bi tuhaf oluyolardı,şimdi yine o domateslik kalmadı fazla(sf nin etkisinin azaldığı gibi),ama hafiften yine bi heyacan oluyo,enteresandır heralde bi bende mi olur bu bilmem.hatta geçen seneydi galiba bi arkadaşı görmüştüm annemleyken,yine kızardım biraz,annemde evde ablama dedi bak arkadaşının yanında kızardı o zaman daha da beter oldum.onun üstüne daha o kadar kızardığım olmadı zaten,ama dediğim gibi tam da bitmedi.