[serkans674]

nevresim Nickli Üyeden Alıntı

kendimde bayadır olan ve yine adını yeni koyduğum bi alışkanlığımı daha keşfettim;dışarıya ailemden bir iki kişiyle birlikte çıktığımda,bi arkadaşımı gördüğüm zaman(ailem yanımdayken) heyecanlanıyorum panik oluyorum.normalde okulda işte vs o arkadaşla daha rahat konuşabilirken,ailemden birileri yanımdayken daha panik oluyorum.hatta bi kaç sene önce aynen böyle karşılaştığmızda domates gibi oluyodum,karşımdaki de şaşırıyodu ,ailemdekilerde bi tuhaf oluyolardı,şimdi yine o domateslik kalmadı fazla(sf nin etkisinin azaldığı gibi),ama hafiften yine bi heyacan oluyo,enteresandır heralde bi bende mi olur bu bilmem.hatta geçen seneydi galiba bi arkadaşı görmüştüm annemleyken,yine kızardım biraz,annemde evde ablama dedi bak arkadaşının yanında kızardı o zaman daha da beter oldum.onun üstüne daha o kadar kızardığım olmadı zaten,ama dediğim gibi tam da bitmedi.

Kardeşlik bendede sosyal fobi varmış(bende bir ay önce öğrendim tesadüfen) gerçi benim kızarma filan dertlerim yok sanırım seninki kadar ileri derecede değil rahatsızlık, topluluk içine çıkmayı pek sewmiyorum , sıkılıyorum, terliyorum, gereksiz utangaçlığım filan tutuyo ama işin ilginç tarafı toplum içindede sevilen biriyimdir ve ne kadar istemesemde mutlaka bir topluluk içine girmek zorunda kalıyorum bende senin gibi değişmez yapım bu zannediyordum kabullenmiştim geçen ay öğrendim yapım bu değil rahatsızlıkmış şimdi savaşıyorum ve sorunlarımın nedenini bilmek bile beni rahatlatıyor direnç göstermemi sağlıyor.
Yani sosyal fobi yaygın bi rahatsızlık yalnız değilsin, herşey gönlünce olsun direnmeye dewam et