[Siyahça]

ismira Nickli Üyeden Alıntı

“Sizin hiç babanız öldü mü?
Benim bir kere öldü, kör oldum
Yıkadılar, aldılar, götürdüler
Babamdan ummazdım bunu kör oldum”



Diyor Cemal Süreyya...

Benim iki kere öldü.
Ben de ummazdım babamdan…

O kadar erken...Henüz tenime gün değmeden…

Nefesinin yerinde, Kaf dağını çoktaan aşmış kanatların bıraktığı samyeli…Kumlarda gölgesi…Ve gölgenin izdüşümüne tutsak o Anka kuşunun umarsız yürek atışlarıyla...

Bir kaç siyah beyaz fotoğrafın keşfine bırakılmış silueti… kim bilir nasıl okşayası sesin ve kim bilir hangi tadılası hitabın boşluğuyla...

Ağzımda çöl, burnumda gül…

Sizin hiç babanız öldü mü?
Benim iki kere öldü..
Ben de ummazdım babamdan, babalarımdan…

On beşimde, çekilmeye yüz tutmuş, beşimde bulduğum, içinde yunduğum, yunup da onduğum o yemyeşil göl…

Kaf dağından baskın eden gölgenin ağırlığı altında, yaklaşan samyelinin alazı…Kaçınılmaz sona doğru, ters yöne kaçan adımlar …Ve başucunda zambaklar, kulaklarımda “Akıllı kızım” nidasıyla…

Bir kez daha tutsaklığa mahkum o Anka kuşunun, umarsız kanat sesleri ve cevapsız yağmur dualarıyla…

Yaklaşan çöl, kuruyan göl…

Tan vaktinde ben, otuz birde ‘ba ba m’
On altıda ben, kırk altıda ‘BABAM’…

Bende ummazdım babamdan, babalarımdan, çöl oldum.

çok güzel yazmışsın, tebrik ederim..