[Belgin ∞]

roxie Nickli Üyeden Alıntı

Günlükçümm,

Artık hatalar yapmak istemiyorum hayatımda.. Ailemle ilişkilerim iyi olsun, benimle gurur duysunlar, beni anlasınlar ben de onları anlayabiliyim istiyorum... Annemle en ufak kavgamızda bile o kadar inciniyorum ki... Kendimi anında değersiz hissettirmeyi başarıyo bana.. Sonra da ona öfke duyuyorum... Hayallerimi baltalıyorlar çünkü, yapmayı sevdiğim ne varsa elimden almaya çalışıyorlar.. :(

Hata yapmadan öğrenemezsin ama doğruyu. 'Hayatlarında hiç hata yapmayanlar en büyük hatayı yapmışlardır.' der ünlü birisi. Hata yap, ama ders almayı da bil. Hatalarından kaçarak hiçbir yere varamazsın.

Çok basit bir örnek veriyim sana; bir kaç ay önce her gün kapımın önünü sabah 9 dan 12 ye kadar mesken tutan bir seyyar satıcı vardı :) O zamanlar geç yatıyorum, geç kalkıyorum uyku düzenim allak bullak. 1 2 3 4 bir gün dayanamadım kalkıp açtım pencereyi avazım çıktığı kadar bağırdım yeter artık git buradan diye. Tabii adamla birbirimize girdik o saatte, gün en başından kayıp gitti ellerimden. Ertesi gün sabah 8 de geldi daha kuvvetli bağırmaya başladı. Kalktım, sinirliyim aynada kendimi gördüm kendimden korktum :) Yüzümü yıkadım, çayımı koydum sakinleşmek adına, gittim simit aldım kendime dışarıdan, adam hala kapının önünde. Dönüşte yaklaştım adam kavgaya hazır bana bakıyor. ' Dün için sizden özür dilerim, çok geç yatmıştım rahatsızdım, sesiniz beni rahatsız etti, ekmek parası peşindesiniz, haksızlık yaptım kusura bakmayın' dedim. Adam şok oldu, ben özür dilerim abla dedi, gidiş o gidiş, aylardır öğleden önce gelmiyor. Ama ben onun sayesinde erkenden kalkıyorum artık, bünye alıştı çünkü. Günü yakalıyorum.

Sana annemle ilgili bir çok örnek anlatmak isterdim, aramızdaki bitmeyen savaşı nasıl dindirdiğimle ilgili. Ama sanırım bütün yol tek bir şeyden geçiyor, saygıdan. O da kendine duyduğun saygıdan. Kim ne derse desin, ne düşünürse düşünsün ben sınırları severim. Anneme karşı her ne kadar arkadaşlarıma koyduğum kadar sınırlar koyamasam da yine de bir sınır çizgimiz vardır, ve o bana ne söyleyip ne söyleyemeceğini artık öğrendi. Bu sene tam 7 yıl oldu ondan ayrı yaşayalı, 1,5 senedir de aynı binada ayrı katlarda oturuyoruz. Çok pişman oldum ilk baş buraya taşındığım için, ama artık hayatlarımızın ayrı olduğunu, benim onun kızı olmamın kölesi olduğum, stres topu olduğum anlamına gelmediğini üzüldüğü yollarla olsa da göstermek zorunda kaldım. Şimdi ise iki arkadaştan farksızız. Çok zorlu bir yoldu benim yolum, öfke nöbetleri, hastanelerde geçen geceler, ilaç üstüne ilaç. Bir gün 'bana neler yaptığının farkında mısın anne' dedim, şaşırdı. 'Eminim değilsindir, yoksa insan kendi parçasına bilerek bunları nasıl yapar ' dedim. Orada bitti savaş.

Hata yap, ama ders al. Annenle tartıştığın her ne konu olursa olsun doğruların varsa eğer vazgeçme, ama bağıra çağıra da anlatamazsın bunu bil. Büyüdüğünü ona kelimelerinle değil, hareketlerinle göster. Emin ol, geçecek, senin savaşında bitecek :)

Sevgiler.